Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 03-05-2017, ECLI:NL:RBZWB:2017:3017, AWB 16_440

1. Op grond van de stukken en de behandeling ter zitting gaat de rechtbank uit van de volgende feiten en omstandigheden.

2. Eiseres kan zich met het bestreden besluit niet verenigen en voert daartoe aan dat het college een uurtarief voor huishoudelijke hulp hanteert van € 16,10 dat nergens is terug te vinden. Omdat haar zorgaanbieder € 19,- per uur rekent, ontvangt eiseres in plaats van vier uur slechts 3,5 uur per week huishoudelijke hulp. Dit is in samenspraak met onder andere MEE akkoord bevonden en dus is eiseres ervan uitgegaan dat het goed geregeld zou zijn. Bovendien is het tarief van € 19,- per uur in de gemeente Hulst wel toegestaan.

3. Artikel 5, eerste lid, van de Wmo, zoals dat artikel in 2014 luidde, bepaalt dat de gemeenteraad bij verordening en met inachtneming van het bepaalde bij of krachtens deze wet regels stelt over de door het college van burgemeester en wethouders te verlenen individuele voorzieningen en over de voorwaarden waaronder personen die een aanspraak hebben op dergelijke voorzieningen recht hebben op het ontvangen van die voorziening in natura, het ontvangen van een financiële tegemoetkoming of een persoonsgebonden budget, waaronder de vergoeding voor een arbeidsverhouding als bedoeld in artikel 5, eerste lid, van de Wet op de loonbelasting 1964.

4. Het college heeft aan eiseres voor het jaar 2014 een pgb verstrekt van € 3.348,84 voor vier uur huishoudelijk hulp per week. Van dat bedrag heeft eiseres blijkens het door haar ingediende verantwoordingsformulier een bedrag van € 3.152,40 aan haar zorgverleners uitbetaald. Dat betekent dat zij van het aan haar verstrekte pgb € 196,44 niet heeft besteed. Daarnaast heeft eiseres haar zorgverleners in een gedeelte van het jaar vanuit het pgb € 19,- per uur betaald, terwijl dat volgens het college maximaal € 16,10 per uur mag zijn. Voor de 97 uren dat dat het geval was, heeft eiseres volgens het college dus een bedrag van € 281,29 teveel uitbetaald. Gelet daarop heeft het college het recht op pgb van eiseres ingetrokken en teruggevorderd voor een bedrag van (€ 196,44 + € 281,29) € 477,73. Nu eiseres in beroep enkel opkomt tegen het door het college gehanteerde maximumuurtarief, ziet de rechtbank zich enkel voor de vraag gesteld of het college het recht op pgb van eiseres in redelijkheid heeft kunnen intrekken en terugvorderen voor zover dit het bedrag van € 281,29 betreft.

5. In onder andere de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep van 28 oktober 2009 (ECLI:NL:CRVB:2009:BK2502) is onder verwijzing naar de wetsgeschiedenis van de Wmo overwogen dat een pgb een geldbedrag betreft dat naar eigen keuze van de budgethouder is te besteden voor een vooraf bepaald doel of activiteit. In overeenstemming met die wetsgeschiedenis heeft het college in artikel 1, zeventiende lid, van de Verordening een pgb gedefinieerd als een geldbedrag om te gebruiken voor het te bereiken resultaat. De resultaten waarvoor het college een pgb verstrekt, zijn neergelegd in artikel 2 van de Verordening, waaronder het resultaat van een schoon en leefbaar huis. In het besluit tot verlening van het pgb van 6 november 2013 heeft het college opgenomen dat eiseres haar pgb enkel mag besteden aan hulp bij het huishouden. Als het pgb niet binnen zes maanden na uitbetaling is aangewend voor de bekostiging van dat resultaat, kan het college het besluit tot verlening van het pgb op grond van artikel 27, tweede lid, van de Verordening intrekken.

6. Het college heeft van die intrekkingsbevoegdheid gebruik gemaakt, omdat eiseres het bedrag van € 281,29 niet zou hebben besteed in overeenstemming met het doel waarvoor het pgb aan haar verleend is. Eiseres heeft vanuit haar pgb voor een deel van de door haar ingekochte hulp bij het huishouden namelijk € 19,- per uur betaald aan haar zorgverleners, terwijl dat volgens het college, onder verwijzing naar artikel 2, eerste lid, van het Besluit, maximaal € 16,10 per uur had mogen zijn. De rechtbank begrijpt dat artikel echter zo dat het college het uurtarief van € 16,10 dient te gebruiken voor de berekening van het te verstrekken pgb en niet dat dat het maximumuurtarief is dat de budgethouder vanuit het pgb mag betalen voor huishoudelijke hulp. Daarnaast is de rechtbank van oordeel dat de hiervoor aangehaalde wettelijke bepalingen en de tekst en strekking van artikel 27, tweede lid, van de Verordening geen aanwijzingen bevatten dat het aantal ingekochte uren hulp bij het huishouden en het door het college gehanteerde maximumuurtarief op zichzelf een rol spelen bij de beantwoording van de vraag of het pgb is aangewend voor de bekostiging van het resultaat. Niet kan dan ook worden gezegd dat eiseres dat resultaat niet bereikt als zij bij gebruikmaking van haar pgb niet het volledige aantal geïndiceerde uren afneemt tegen maximaal € 16,10 per uur.

7. Ondanks dat eiseres ervoor heeft gekozen om in een deel van 2014 met haar pgb 3,5 uur hulp bij het huishouden per week in te kopen tegen een tarief van € 19,- per uur, is tussen partijen niet in geschil dat eiseres haar pgb slechts heeft besteed aan hulp bij het huishouden. Ook is niet in geschil dat het resultaat waarvoor het pgb aan eiseres is verleend, is bereikt. De rechtbank kan zich voorstellen dat dat wel in geschil zou kunnen zijn geweest als er bijvoorbeeld slechts één uur huishoudelijke hulp per week zou zijn ingekocht tegen een veel hoger uurtarief. Gelet daarop, en omdat het college het pgb op grond van artikel 27, tweede lid, van de Verordening slechts kan intrekken als het niet is aangewend voor de bekostiging van het resultaat waarvoor het is verleend, heeft het college het pgb van eiseres voor wat betreft het bedrag van € 281,29 in redelijkheid niet kunnen intrekken en daarmee dus ook niet kunnen terugvorderen. Dat betekent dat het beroep gegrond zal worden verklaard en het bestreden besluit in zoverre zal worden vernietigd. De rechtbank ziet aanleiding om zelf in de zaak te voorzien, in die zin dat het primaire besluit wordt herroepen voor zover dat betrekking heeft op de intrekking en terugvordering van het bedrag van € 281,29.

8. Nu het beroep gegrond wordt verklaard, dient het college het griffierecht aan eiseres te vergoeden.

9. De rechtbank zal het college veroordelen in de door eiseres gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank vast op de door eiseres gevraagde reiskosten met betrekking tot het bijwonen van de zitting in Middelburg. Gelet op de beperkte mogelijkheden van het reizen per openbaar vervoer tussen Koewacht en Middelburg, zal de rechtbank deze reiskosten bepalen op een kilometervergoeding voor de door eiseres aangegeven 70 kilometer (70 x € 0,28) en de tolheffing van de Westerscheldetunnel (2 x € 5,-). De proceskosten worden daarmee in totaal vastgesteld op € 29,60.