Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 28-02-2017, ECLI:NL:RBZWB:2017:1506, AWB 16_8325

1. Op grond van de stukken en de behandeling ter zitting gaat de rechtbank uit van de volgende feiten en omstandigheden.

2. De Belastingdienst/Toeslagen stelt zich in het bestreden besluit op het volgende standpunt. Eiser heeft om meerdere redenen geen recht op huurtoeslag. Ten eerste is de kale huur (€ 1.250,-) hoger dan de maximale grens voor de huurtoeslag 2014 (€ 699,48). Ten tweede is eisers vastgestelde inkomen voor 2014 hoger (€ 44.000,-) dan de maximale grens voor recht op huurtoeslag (€ 29.325,-).

3. Eiser voert in beroep het volgende aan. Hij had een (onder)huur van € 699,- per maand. Daarnaast had hij geen inkomen. Hij heeft echter als directeur-grootaandeelhouder een inkomen opgelegd gekregen van € 44.000,-. Hij heeft bij de belastinginspecteur bezwaar gemaakt tegen de vaststelling van dit inkomen.

4. De huurtoeslag is een inkomensafhankelijke regeling. Daarom is de huurtoeslag afhankelijk van het toetsingsinkomen.

5. De rechtbank overweegt dat de Belastingdienst/Toeslagen dient uit te gaan van het verzamelinkomen zoals dat is vastgesteld door de belastinginspecteur. De Belastingdienst/Toeslagen kan dus niet eigenhandig een ander toetsingsinkomen hanteren om het recht op huurtoeslag vast te stellen. Dit volgt uit artikel 11, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (Awir), waarin is bepaald dat de aanslag wordt vastgesteld door de inspecteur. Ook de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State heeft dit bepaald, onder meer in de uitspraak van 11 januari 2017 (ECLI:NL:RVS:2017:52).

6. Tussen partijen is niet in geschil dat de belastinginspecteur het inkomen heeft vastgesteld op € 44.000,-. Het daartegen gerichte bezwaarschrift is ongegrond verklaard, zo heeft de Belastingdienst/Toeslagen tijdens de zitting toegelicht. Dit betekent dat de Belastingdienst/Toeslagen terecht is uitgegaan van het door de belastinginspecteur vastgestelde inkomen van € 44.000,-. Op basis van dit inkomen heeft eiser geen recht op huurtoeslag.

7. Op grond van artikel 13, eerste lid, aanhef en onder a, van de Wet op de huurtoeslag wordt geen huurtoeslag toegekend als de rekenhuur hoger is dan € 699,48 per maand […].

8. Uit de door eiser overgelegde huurovereenkomst blijkt van een kale huur van € 1.250,-. Aangezien dit bedrag hoger is dan € 699,48, komt eiser niet in aanmerking voor huurtoeslag. Eiser heeft aangevoerd dat er sprake was van onderhuur en dat hij € 699,- per maand betaalde. Eiser heeft dit echter, hoewel hij daartoe in de gelegenheid is gesteld, niet onderbouwd met bewijsstukken. Hij heeft dus niet aannemelijk gemaakt dat er sprake was van een lagere huur. Dit betekent dat de Belastingdienst/Toeslagen uit mocht gaan van het bedrag zoals genoemd in de huurovereenkomst. Zoals gezegd, heeft eiser op basis van dit huurbedrag geen recht op huurtoeslag.

9. Eiser heeft aangevoerd dat hij geen geld heeft om de rekeningen te betalen. Voor zover deze grond moet worden opgevat als een verzoek om af te zien van terugvordering, overweegt de rechtbank als volgt.

10. Op grond van artikel 26 van de Awir is de belanghebbende, indien een herziening van een voorschot leidt tot een terug te vorderen bedrag, het bedrag van de terugvordering in zijn geheel verschuldigd.

11. Nu de Belastingdienst/Toeslagen terecht de huurtoeslag van eiser heeft vastgesteld op € 0,-, betekent dit dat eiser een bedrag van € 3.721,- aan te veel betaalde voorschotten moet terugbetalen. Artikel 26 van de Awir is dwingendrechtelijk geformuleerd. De Belastingdienst/Toeslagen mocht daarom niet afzien van terugvordering. De financiële situatie van eiser maakt dit niet anders. Eiser kan, zoals door de Belastingdienst/Toeslagen in het verweerschrift ook is aangegeven, een verzoek indienen tot het vaststellen van een betalingsregeling.

12. Het beroep zal ongegrond worden verklaard. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.