Rechtbank Rotterdam, 03-07-2017, ECLI:NL:RBROT:2017:5201, 10/812000-16

[naam verdachte] (hierna: verdachte) was op bovengenoemd moment de bestuurder van de auto. Behalve [naam verdachte] zaten ook twee vrienden van hem als passagiers in de auto. Terwijl zij met de cruise control ingeschakeld op de Maasboulevard reden, kwam er met een doffe klap iets tegen de voorruit van de auto. Verdachte is na de klap doorgereden naar de [straatnaam] , alwaar de auto in een garagebox is geparkeerd. Verdachte heeft zich de volgende dag om 17:55 uur bij de politie gemeld als bestuurder van de bij het ongeval betrokken auto.³

De vraag die de rechtbank thans moet beantwoorden is of verdachte zich door zijn handelen heeft schuldig gemaakt aan een of meer strafba(a)r(e) feit(en).

Het standpunt van de officier van justitie.

De officier van justitie heeft gevorderd dat de rechtbank bewezen zal verklaren dat verdachte zich heeft schuldig gemaakt aan het onder feit 1 primair en feit 2 ten laste gelegde.

Het standpunt van de verdediging.

De raadsvrouw heeft bepleit dat verdachte van feit 1, zowel de primair als subsidiair ten laste gelegde variant, dient te worden vrijgesproken. Ten aanzien van feit 2 heeft de raadsvrouw zich gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank.

De beoordeling van de tenlastelegging.

Feit 1 primair – Artikel 6 WVW 1994

Voor een bewezenverklaring van artikel 6 van de Wegenverkeerswet 1994 is vereist dat vast komt te staan dat een verdachte zich zodanig heeft gedragen in het verkeer dat een aan zijn schuld te wijten ongeval plaatsvindt. Of er sprake is van schuld hangt af van het geheel van gedragingen van verdachte, de aard en de ernst daarvan en de overige omstandigheden van het geval. Niet reeds uit de ernst van de gevolgen van verkeersgedrag kan worden afgeleid dat sprake is van schuld. Ook een tijdelijke onoplettendheid in het verkeer hoeft nog geen schuld op te leveren. Concreet betekent dit, dat hoe erg de gevolgen van een ongeluk ook zijn, daaruit niet automatisch volgt dat de bestuurder strafrechtelijk verwijtbaar heeft gehandeld. Van schuld in de zin van artikel 6 is pas sprake in het geval van een aanmerkelijke mate van verwijtbare onvoorzichtigheid.

Om een aanmerkelijke mate van verwijtbare onvoorzichtigheid vast te stellen, dient de rechtbank te kijken naar alle vaststaande feiten en omstandigheden van het geval. Op grond van het dossier en het verhandelde ter terechtzitting zijn naar het oordeel van de rechtbank de in de inleiding opgenomen feiten en omstandigheden vast komen te staan. Deze feiten hebben niet ter discussie gestaan.

Wat niet is komen vast te staan

Op basis van het dossier en het verhandelde ter terechtzitting is niet komen vast te staan of verdachte een rood verkeerslicht heeft genegeerd of dat het slachtoffer dat gedaan heeft. De – uiteenlopende - verklaringen die door verdachte en de verschillende getuigen zijn afgelegd bieden daarvoor te weinig duidelijkheid. Bovendien ontbreekt ondersteunende informatie over de verkeersregelinstallatie op de plaats van het ongeval. Normaal gesproken worden gegevens zoals bijvoorbeeld tijdstippen van kleurwijzigingen en gebruik van drukknoppen door de gemeente opgeslagen in een zogenaamd ‘fasenlog’, maar op de bewuste avond is sprake geweest van een storing binnen het netwerk waardoor deze gegevens niet zijn veiliggesteld. Verder is de snelheid waarmee de auto van verdachte reed ten tijde van het ongeval onbekend gebleven. Hoewel een aantal getuigen heeft verklaard dat zij dachten dat de auto met een snelheid van 80 km/uur heeft gereden, is dit niet vast komen te staan. Over de snelheid van de auto heeft de politie enkel kunnen vaststellen dat er geen indicaties zijn dat verdachte harder heeft gereden dan de toegestane snelheid van 50 km/uur. Evenmin is voldoende duidelijk geworden wie van de betrokken personen zich op welk moment op welke exacte positie heeft bevonden vlak voor en tijdens het ongeval. Tot slot is niet komen vast te staan of verdachte wel of niet heeft geremd en, als verdachte heeft geremd, op welk moment dat is geweest.

De officier van justitie heeft aangevoerd dat verdachte met ingeschakelde cruise control op een onoverzichtelijke situatie is afgereden. Een bestuurder die op de cruise control rijdt, reageert trager op onverwachte verkeerssituaties. Door aldus te handelen heeft verdachte volgens de officier van justitie schuld aan het ontstaan van het ongeval.

De rechtbank volgt de officier van justitie hierin niet. De vraag of het verantwoord is om met ingeschakelde cruise control te rijden kan niet in zijn algemeenheid worden beantwoord, maar is afhankelijk van de verkeerssituatie ter plaatse. De Maasboulevard is een doorgaande tweebaansweg. Op de plaats van het ongeval bestaan beide rijbanen uit twee rijstroken en is een voetgangersoversteekplaats gesitueerd, voorzien van verkeerslichten. Onder deze omstandigheden kan niet worden gezegd dat verdachte verwijtbaar onvoorzichtig heeft gehandeld door te rijden met de cruise control ingeschakeld. Evenmin is het een vaststaand gegeven dat het rijden op de cruise control in zijn algemeenheid het reactievermogen van een bestuurder vermindert.

Vervolgens dient de vraag te worden beantwoord of verdachte zijn snelheid had moeten aanpassen toen hij de voetgangersoversteekplaats naderde. Daarbij zijn de volgende omstandigheden van belang. De voetgangersoversteekplaats was voorzien van verkeerslichten en niet is vastgesteld dat verdachte een verkeerslicht heeft genegeerd. Het ongeval vond plaats om 3:25 uur ’s nachts, een tijdstip waarop het in het algemeen niet druk is op straat. Zoals hiervoor is opgemerkt, is onduidelijk gebleven wie van de betrokken personen zich op welk moment op welke exacte positie heeft bevonden vlak voor en tijdens het ongeval. Onder deze omstandigheden blijkt niet dat bij de voetgangersoversteekplaats sprake was van een situatie op grond waarvan verdachte zijn snelheid had moeten aanpassen.

Het bovenstaande in ogenschouw nemend, kan de rechtbank niet anders dan concluderen dat op basis van het dossier en het verhandelde ter terechtzitting niet is komen vast te staan dat verdachte op 22 februari 2015 met een aanmerkelijke mate van verwijtbare onvoorzichtigheid heeft gereden.

Feit 1 subsidiair – Artikel 5 WVW 1994

Gelet op het bovenstaande komt de rechtbank evenmin tot een bewezenverklaring van het subsidiair ten laste gelegde, nu niet kan worden vastgesteld dat verdachte zich zodanig heeft gedragen dat concreet gevaar op de weg werd of kon worden veroorzaakt.

De rechtbank zal verdachte dan ook van zowel het onder feit 1 primair als subsidiair ten laste gelegde vrijspreken.

Feit 2 – Verlaten plaats ongeval

Gelet op het onder 3.1 overwogene acht de rechtbank wettig en overtuigend bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan het verlaten van de plaats van ongeval nadat hij [naam slachtoffer] had aangereden en zij zwaargewond op het wegdek lag.

De bewezenverklaring.

De rechtbank verklaart ten aanzien van verdachte bewezen dat:

hij op 22 februari 2015 te Rotterdam als degene die als bestuurder van een motorrijtuig, personenauto, betrokken was geweest bij een verkeersongeval op de Maasboulevard aldaar, de plaats van het ongeval heeft verlaten, terwijl bij dat ongeval, naar hij wist, een ander, te weten [naam slachtoffer] , letsel en schade is toegebracht.

Voor zover in de tenlastelegging type- en taalfouten voorkomen, zijn deze in de bewezenverklaring verbeterd. Blijkens het verhandelde ter terechtzitting is verdachte daardoor niet in de verdediging geschaad.