Rechtbank Rotterdam, 24-05-2017, ECLI:NL:RBROT:2017:3775, ROT 16/2877

1.1.

Eiseres had een dienstverband bij Randstad Uitzendbureau B.V. (Randstad) voor een wisselend aantal uren per week. Omdat het van Randstad inlenend bedrijf overstapte naar Adecco Personeelsdiensten B.V. (Adecco), is eiseres met ingang van 24 augustus 2015 een detacheringsovereenkomst aangegaan met Adecco.

1.2.

Daarnaast had eiseres een arbeidsovereenkomst met Roboss B.V. voor tussen de 15 en 20 uren per week. Nadat deze werkgever op basis van een ontslagvergunning eiseres per 1 maart 2015 heeft ontslagen, heeft verweerder bij besluit van 27 maart 2015 bepaald dat eiseres met ingang van 2 maart 2015 een WW-uitkering krijgt, waarbij het dagloon is vastgesteld op € 35,53. Bij besluit van 9 juli 2015 heeft verweerder het bezwaar tegen dit besluit ongegrond verklaard. Bij uitspraak van 19 februari 2016 (zaaknummer ROT 15/5131) heeft deze rechtbank het beroep van eiseres tegen het besluit van 9 juli 2015 ongegrond verklaard. Tegen deze uitspraak heeft eiseres geen hoger beroep ingesteld.

1.3.

Eiseres is met ingang van 9 juni 2015 voor de duur van zes maanden bij Ad Hoc Detachering B.V., handelend onder de naam Receptioniste-NEXT (NEXT), in dienst getreden als flexkracht. In verband hiermee heeft verweerder bij besluit van 8 juli 2015 de WW-uitkering van eiseres met ingang van 8 juni 2015 beëindigd.

1.4.

Op 23 november 2015 heeft eiseres een aanvraag om een WW-uitkering ingediend in verband met het feit dat zij niet meer is opgeroepen om te werken voor NEXT. Hierbij heeft eiseres aangegeven dat de werkloosheid per 17 augustus 2015 is ingetreden. Verder heeft eiseres vermeld dat zij op dat moment arbeid in loondienst verrichtte bij Randstad Uitzendbureau BV/Adecco uitzendbureau voor gemiddeld 5 uur per week, dat zij in week 34 niet heeft gewerkt en ook geen recht had op vakantiedagen, dat zij in week 35 is geopereerd waardoor zij een Ziektewetuitkering ontving en dat zij in de weken 35, 36 en 37 niet heeft gewerkt en in de weken 38 tot en met 41 deels heeft gewerkt.

2. Bij het primaire besluit heeft verweerder eiseres met ingang van 17 augustus 2015 een nieuwe WW-uitkering toegekend en daarbij het dagloon vastgesteld op € 26,20. Daarnaast heeft verweerder het oude recht laten herleven. In verband met de veranderingen in de WW per 1 juli 2015 heeft verweerder beide uitkeringen berekend naar een maandloon en is het maandloon van de nieuwe WW-uitkering in mindering gebracht op het maandloon van de herleefde uitkering. Verder heeft verweerder eiseres meegedeeld dat haar inkomsten van Adecco en Randstad in mindering zullen worden gebracht op de nieuwe uitkering.

3. Bij het bestreden besluit heeft verweerder - samengevat - gesteld dat de toekenning van het nieuwe recht op WW naast de herleving van het oude WW-recht heeft plaats-gevonden overeenkomstig het Besluit Conversie WW (het Besluit) en dat dit correct is gebeurd.

4. Eiseres is het niet eens met het bestreden besluit. Naar haar opvatting is er sprake van twee afzonderlijke rechten op uitkering, namelijk (herleving van) het oude recht uit hoofde van haar arbeidsurenverlies bij Next (naar de rechtbank begrijpt: bij Roboss enerzijds en het nieuwe recht (uit hoofde van haar arbeidsurenverlies bij Randstad in week 34) anderzijds. Zij heeft echter slechts een aanvraag ingediend voor herleving van haar oude recht en dus haar nieuwe recht op uitkering nooit geldend gemaakt. Gelet daarop is het bestreden besluit volgens eiseres in strijd met artikel 22 van de WW en had de conversie achterwege moeten blijven.

5. Het wettelijk kader is opgenomen in de bijlage, die deel uitmaakt van deze uitspraak.

6. Naar het oordeel van de rechtbank ontstaat een recht op werkloosheidsuitkering van rechtswege. Voor het ontstaan van dat recht is dus niet vereist dat de werknemer een aanvraag heeft ingediend. Dit volgt uit de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep (de Raad) van 10 april 2002, ECLI:NL:CRVB:2002:AE4462. Deze uitspraak betreft een vernietiging van de door eiseres ter zitting aangehaalde uitspraak van deze rechtbank van

7. Verder is de rechtbank van oordeel dat eiseres niet aannemelijk heeft gemaakt dat zij op 17 augustus 2015 niet beschikbaar was om arbeid te verrichten. Het enkele gegeven dat, in afwijking van wat eiseres heeft ingevuld op haar aanvraag, er over week 34 wel twee vakantie-uren zijn uitbetaald, leidt de rechtbank niet tot de conclusie dat eiseres niet beschikbaar was om arbeid te aanvaarden. Het nieuwe recht, ontstaan uit de werkloosheid bij Randstad, betrof een gemiddeld aantal arbeidsuren van twaalf. Met de twee opgenomen vakantie-uren, bedroeg haar verlies tien arbeidsuren. Daarnaast acht de rechtbank van belang dat eiseres desgevraagd ter zitting heeft verklaard dat zij altijd op dinsdag en donderdag via Randstad werd ingeleend en dat zij niet weet of zij een werkaanbod van Randstad bij een andere inlener voor week 34 zou hebben aanvaard. De rechtbank concludeert hieruit dat geen sprake was van het ontbreken van een reële beschikbaarheid voor de arbeidsmarkt. Gelet hierop is geen sprake van een situatie dat eiseres niet voldoet aan het vereiste van artikel 16, eerste lid, aanhef en onder b, van de WW.

8. Eiseres heeft een beroep gedaan op de in artikel 3 van de in het Besluit opgenomen hardheidsclausule en daartoe gesteld dat zij door de toepassing van het Besluit er financieel op achteruitgegaan is. Uit de toelichting bij het Besluit blijkt dat in geval van een veel lagere uitkering door de omzetting, verweerder bevoegd is om af te wijken van artikel 2 van het Besluit. Uit het verhandelde ter zitting is gebleken dat het negatieve resultaat voor eiseres ongeveer € 20,- per maand bedraagt. Dat is circa 5% van de WW-uitkering. Gelet hierop heeft verweerder zich naar het oordeel van de rechtbank in redelijkheid op het standpunt kunnen stellen dat in dit geval geen sprake is van een veel lagere uitkering door de omzetting.

9. Ook hetgeen eiseres overigens heeft aangevoerd, in het bijzonder de stelling dat het bestreden besluit in strijd is met het motiveringsbeginsel, leidt niet tot een gegrondverklaring van het beroep. In het bestreden besluit heeft verweerder aangegeven op welke wettelijke grondslag dit berust. Daarmee heeft verweerder het door eiseres gestelde gebrek van het primaire besluit hersteld.

7. Het beroep van eiseres is dus ongegrond.

8. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.