Rechtbank Noord-Holland, 10-04-2017, ECLI:NL:RBNHO:2017:3810, AWB - 16 _ 2600

1. De rechtbank beschouwt het besluit van verweerder van 15 maart 2016, gelet op de door verweerder gegeven toelichting in diens brief van 28 februari 2017, als een besluit op het bezwaar van derde-partij tegen het primaire besluit. De rechtbank zal het beroep van eiser dat is gericht tegen het bestreden besluit dan ook inhoudelijk beoordelen.

2. Verweerder heeft aan het bestreden besluit ten grondslag gelegd dat geen sprake meer is van een overtreding van artikel 2.1, aanhef en onder a, van de Wabo waartegen handhavend dient te worden opgetreden nu hij bij besluit van 18 januari 2016 aan derde-partij ter legalisatie een omgevingsvergunning heeft verleend voor het vernieuwen van de schuur op het perceel. De omstandigheid dat die omgevingsvergunning ten tijde van het nemen van het bestreden besluit nog niet onherroepelijk was (en bij besluit van 15 september 2016 alsnog is geweigerd), maakt dat volgens verweerder niet anders.

3. De rechtbank begrijpt het betoog van eiser aldus dat hij stelt dat wat feitelijk op het perceel is gebouwd niet overeenkomt met hetgeen waarvoor bij besluit van 18 januari 2016 omgevingsvergunning is verleend. Ter onderbouwing van zijn standpunt heeft eiser verwezen naar de bij het besluit van 18 januari 2016 behorende tekening “Renoveren van een schuur. Nieuwe situatie” van 13 januari 2015. Uit die tekening kan volgens eiser worden opgemaakt dat vergunning is verleend voor een op de vloer rustende nieuwe staalconstructie. Feitelijk rust de nieuwe staalconstructie volgens eiser evenwel niet op de vloer, zodat derde-partij in zoverre in afwijking van de verleende omgevingsvergunning heeft gebouwd.

4. Ter zitting is komen vast te staan dat de nieuwe staalconstructie op de hiervoor genoemde tekening in ieder geval op de vloer rust, terwijl derde-partij ter zitting aan de hand van een schets heeft verklaard dat de nieuwe staalconstructie feitelijk niet op de vloer rust, maar op de oude fundering. Aldus moet worden geconcludeerd dat in zoverre in afwijking van de verleende omgevingsvergunning is gebouwd. Verweerder heeft deze conclusie ter zitting niet gemotiveerd bestreden.

5. Nu op grond van artikel 2.1, eerste lid, aanhef en onder a, van de Wabo niet alleen het bouwen zonder, maar ook het bouwen in afwijking van een omgevingsvergunning verboden is, heeft verweerder, gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, ten onrechte geconcludeerd dat ten tijde van het nemen van het bestreden besluit geen sprake (meer) was van een overtreding van de genoemde bepaling. Met het verlenen van de omgevingsvergunning is de overtreding van die bepaling immers niet geheel opgeheven. Verweerder heeft aldus niet tot intrekking van de aan derde-partij opgelegde last onder dwangsom kunnen overgaan op de grond dat bij het besluit van 18 januari 2016 omgevingsvergunning is verleend voor het vernieuwen van de schuur op het perceel. Gesteld noch gebleken is verder dat er voor verweerder een andere aanleiding bestond om tot intrekking van de aan derde-partij opgelegde last onder dwangsom over te gaan.

6. Gelet op het voorgaande is het beroep gegrond. Het bestreden besluit komt voor vernietiging in aanmerking. De rechtbank kan en zal verweerder niet opdragen een nieuw besluit op het bezwaar van derde-partij te nemen, omdat derde-partij zijn tegen het primaire besluit gerichte bezwaarschrift bij brief van 17 maart 2016 heeft ingetrokken. De vernietiging van het bestreden besluit heeft tot gevolg dat de aan derde-partij bij het primaire besluit opgelegde last onder dwangsom herleeft.

7. Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eiser het door hem betaalde griffierecht vergoedt.

8. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 990,00 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 495,00 en een wegingsfactor 1).