Rechtbank Noord-Holland, 19-04-2017, ECLI:NL:RBNHO:2017:3107, C/15/242229 / FA RK 16-2410

De man heeft de gestelde duurzame ontwrichting niet betwist.

Het verzoek tot echtscheiding zal, als op de wet gegrond, worden toegewezen.

Het rapport van de Raad maakt melding van grote zorgen over de opvoedomgeving van [minderjarige] bij zowel vader als moeder.

Volgens de Raad is het de vraag of ouders in staat zijn voor [minderjarige] een gezonde opvoedingssituatie te creëren en zijn er twijfels of [minderjarige] bij zijn ouders kan blijven wonen. Een uithuisplaatsing is (nog) niet aan de orde, maar er dient op zeer korte termijn zicht te komen op het opvoedingsgedrag van beide ouders. Ouders moeten ervan doordrongen worden dat het gedrag dat ze nu laten zien zeer schadelijk is voor de ontwikkeling van [minderjarige] .

Wat het hoofdverblijf van [minderjarige] betreft adviseert de Raad dit tijdelijk vast te stellen. [minderjarige] heeft al langere tijd zijn hoofdverblijf bij moeder. De Raad acht het in het belang van [minderjarige] dat dit onveranderd blijft, omdat wijziging op dit moment niet in het belang van [minderjarige] is. [minderjarige] heeft geen positief gevoel bij vader, mede door invloeden van moeder. Dat maakt dat een overgang naar vader nu te belastend is voor [minderjarige] . Op een later tijdstip, als hulpverlening aan de ouders is gestart en de Raad meer zicht heeft of beide opvoedsituaties veilig zijn voor [minderjarige] , zal de Raad een definitief advies uitbrengen over de hoofdverblijfplaats.

De rechtbank acht het voor de ontwikkeling van de band tussen [minderjarige] en zijn vader van groot belang dat de omgang op korte termijn stapsgewijs wordt uitgebreid. In het belang van [minderjarige] zal de rechtbank daarom bepalen dat hangende het onderzoek van de Raad na te noemen tijdelijke zorgregeling wordt uitgevoerd. Hierbij heeft de rechtbank in aanmerking genomen dat de gezinsmanager desgevraagd ter zitting heeft verklaard dat er geen contra‑indicaties zijn voor overnachtingen van [minderjarige] bij de man.

De rechtbank acht het belangrijk dat deze uitbreiding heeft plaatsgevonden op het moment dat de Raad onderzoek doet ten behoeve van zijn advisering over het vaststellen van de hoofdverblijfplaats en de definitieve zorgregeling, omdat dan een beter zicht kan worden verkregen op de band en de interactie tussen [minderjarige] en de man.

De tijdelijke zorgregeling zal moeten worden uitgevoerd vanaf het eerste weekend na de datum van deze beschikking en zal worden opgebouwd. Gestart zal worden met een regeling in twee aansluitende weekenden, vervolgens zal de zorgregeling tweewekelijks zijn.

In het eerste weekend, zal [minderjarige] van vrijdag 21 april na school tot zaterdag 22 april 20.00 uur bij zijn vader verblijven. In het erop volgende weekend, zal [minderjarige] van vrijdag na school tot zaterdag 20.00 uur bij zijn vader verblijven.

Twee weekenden later zal de tweewekelijkse regeling starten. Het eerste en, veertien dagen erna, het tweede weekend zal [minderjarige] bij zijn vader verblijven van vrijdag uit school tot zondag 17.00 uur. Aansluitend zal de tweewekelijkse regeling gedurende twee weekenden worden uitgebreid tot een regeling waarbij [minderjarige] een weekend in de twee weken van vrijdag uit school tot maandagochtend naar school bij zijn vader is. Daarna gaat de voorlopig definitieve regeling in waarbij [minderjarige] van vrijdag uit school tot dinsdagochtend naar school bij zijn vader is.

Het is voorts van belang dat in de tussenliggende weken [minderjarige] minimaal twee maal per week telefonisch of skypecontact heeft met zijn vader.

De rechtbank overweegt tenslotte dat de vader tijdens de perioden dat [minderjarige] bij hem is, hij er (vanzelfsprekend) voor dient te zorgen dat [minderjarige] zijn geplande activiteiten, zoals scouting kan blijven bezoeken.

Artikel 1.

lid 1. De echtgenoten zijn gehuwd onder uitsluiting van iedere gemeenschap van goederen.

lid 2. Ieder der echtgenoten behoudt derhalve al hetgeen hij ten huwelijk aanbrengt of tijdens het huwelijk op enigerlei wijze zal verkrijgen, waaronder begrepen als hetgeen wordt verkregen door erfenis, making of schenking danwel door belegging, wederbelegging of ruiling daarvan. (…)

Daartegenover blijven de schulden ten huwelijk aangebracht en die tijdens het huwelijk opgekomen, waaronder schulden die zullen opkomen door erfenis, making of schenking, ten laste van de echtgenoot die deze aanbrengt ten huwelijk of tijdens huwelijk aangaat, danwel van wiens zijde deze anderszins opkomen. (…)

Artikel 2.

lid 1. Vermogensrechten niet zijnde registergoederen, behorend tot het bedrijfs- of beroepsvermogen van een echtgenoot behoren toe aan die echtgenoot, ongeacht van wiens zijde deze goederen zijn opgekomen (…);

lid 2. Kleding en lijfsieraden (…) zijn eigendom van die echtgenoot in wiens gebruik zij zijn of tot wiens gebruik ze bestemd zijn (…).

lid 3. Bestaat overigens tussen de echtgenoten een geschil aan wie van hen beiden een vermogensrecht niet zijnde een registergoed toebehoort en kan geen van hen beiden zijn recht op dit goed bewijzen, dan geldt het vermoeden dat het goed aan ieder van de echtgenoten voor de helft toebehoort.

lid 4. Bestaat tussen de echtgenoten een geschil voor welk aandeel zij gerechtigd zijn in op gezamenlijke naam staande goederen doch zonder uitdrukking van het aandeel van ieders gerechtigdheid, dan geldt het vermoeden dat zij ieder voor de helft daarin gerechtigd zijn, behoudens tegenbewijs.

Artikel 3.

lid 1. De echtgenoten zijn, voor zover niet anders bepaald, verplicht aan elkaar te vergoeden hetgeen aan het vermogen van de ene echtgenoot is onttrokken ten behoeve van de andere echtgenoot, ten bedrage van of naar de waarde ten dage van de onttrekking.

lid 2. De vorenbedoelde vergoedingen zijns terstond opeisbaar, tenzij redelijkheid en billijkheid zich daartegen verzetten.

Artikel 6.

lid 1. De kosten van de gemeenschappelijke huishouding, daaronder begrepen de kosten van de verzorging en opvoeding van de uit het huwelijk geboren kinderen (...) worden voldaan uit inkomens der echtgenoten naar evenredigheid daarvan; voor zover deze inkomens ontoereikend zijn worden deze kosten voldaan uit ieders vermogen naar evenredigheid daarvan.

lid 2. Het in dit artikel bepaalde geldt niet voor zover bijzondere omstandigheden zich daartegen verzetten;

lid 3. De rente, verschuldigd ter zake van een lening, aangegaan voor de financiering van de gezamenlijk door de echtgenoten bewoonde woning of een vakantiewoning, wordt gerekend tot de kosten van de huishouding. De bedragen terzake van de aflossing van een dergelijke lening komen voor rekening van de echtgeno(o)t(e) die eigenaar is/zijn van de betreffende woning.

Artikel 7.

lid 1. De echtgenoot, die over enig kalenderjaar meer heeft bijgedragen in de kosten van de huishouding dan zijn aandeel ingevolge het hiervoor bepaalde, heeft het recht het teveel bijgedragene terug te vorderen van de andere echtgenoot.

lid 2. Het recht het aldus teveel bijgedragene terug te vorderen vervalt, indien betaling of verrekening daarvan niet binnen twee jaar na afloop van het betreffende kalenderjaar heeft plaatsgehad of (schriftelijk) gevorderd is.

Artikel 9.

lid 1. De echtgenoten verplichten zich over elk kalenderjaar hun inkomen in de zin van artikel 5, onder aftrek van wat hetgeen daarvan is besteed voor de gemeenschappelijke huishouding samen te voegen ter verdeling bij helfte, met dien verstande dat het inkomen dat de vrouw ontvangt van de commanditaire vennootschap [C.V.] gevestigd te [plaats] van verdeling wordt uitgesloten.

lid 2. De verdeling vindt plaats doordat de ene echtgenoot aan de andere een bedrag uitkeert, zo, dat ieder van hen de helft geniet van de door de samenvoeging ontstane som.

(...)

Artikel 10.

lid 1. De uitkering bedoeld in artikel 9 moet gedaan of verrekend worden binnen twee jaar na afloop van het betreffende kalenderjaar.

lid 2. (…).

lid 3. Ook indien de echtgenoten, om welke reden dan ook, de hiervoor in artikel 9 bepaalde jaarlijkse verrekening niet uitvoeren, zal het bepaalde in Titel 8 Afdeling 2 van Boek 1 van het Burgerlijk Wetboek - of de daarvoor in de plaats te treden regeling - indien en voor zover daarvan kan worden afgeweken niet van toepassing zijn.

Artikel 11.

Het recht tot het vorderen van verdeling als voormeld vervalt:

Artikel 12.

Geen samenvoeging en verdeling heeft plaats:

periodiek verrekenbeding

De vrouw stelt dat partijen moeten verrekenen op grond van artikel 1:141 BW. Zij voert aan dat het in strijd met de redelijkheid en billijkheid is als de man haar wil houden aan hetgeen in artikel 10, derde lid, van de huwelijksvoorwaarden is bepaald. De vrouw wijst op de Wet Regels Verrekenbedingen die met ingang van 1 september 2002 van toepassing is. Zij stelt zich op het standpunt dat de consequentie van de door de notaris in 2006 in de huwelijksvoorwaarden opgenomen bepaling is dat artikel 1:141 buiten toepassing blijft, wat zonder toelichting – die ontbreekt – volstrekt onbegrijpelijk en in strijd met de redelijkheid en billijkheidsmaatstaf is en met de Haviltex-maatstaf. De vrouw stelt dat zij zelf een volstrekte leek is op financieel en juridisch gebied en dat de notaris haar niet heeft voorgelicht over de inhoud en strekking van de huwelijkse voorwaarden. In de akte is ook opgenomen dat deze slechts beperkt is voorgelezen.

De vrouw wijst op het bepaalde in artikel 11 sub b van de huwelijksvoorwaarden en concludeert dat uiterlijk binnen een jaar na de inschrijving van de echtscheidingsbeschikking in de registers van de burgerlijke stand de verdeling moet worden gevorderd. Deze verdeling is op 25 mei 2016 door haar advocaat gevorderd, derhalve tijdig. De vrouw maakt aanspraak op de helft van al het door de man niet aan de huishouding bestede, derhalve gespaarde, inkomen vanaf de datum van het huwelijk, [huwelijksdatum]

De man betwist dat artikel 1:141 BW integraal van toepassing is, omdat partijen het bepaalde in titel 8 afdeling 2 boek 1 BW in de huwelijksvoorwaarden uitdrukkelijk hebben uitgesloten voor zover het gaat om regelend recht. Artikel 1:141 BW is, met uitzondering van het zesde lid, een bepaling van regelend recht en daarom mag ervan worden afgeweken. De man voert aan dat een vervalbeding volgens vaste jurisprudentie in beginsel geldig is, maar dat vermoed wordt dat een beroep erop naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is, tenzij blijkt van feiten of omstandigheden die een beroep op het beding rechtvaardigen.

Volgens de man kan hij, gelet op de specifieke omstandigheden van deze zaak, een gerechtvaardigd beroep doen op het vervalbeding uit artikel 10 lid 1 van de huwelijkse voorwaarden en behoeft hij om die reden louter af te rekenen over de jaren 2014, 2015 en de eerste 22 dagen van 2016, omdat de samenleving van partijen op 22 januari 2016 is verbroken. De man betoogt dat op grond van de huwelijksvoorwaarden overgespaard inkomen wel moet worden verrekend, maar overgespaarde rente niet.

De rechtbank overweegt dat bij de beantwoording van de vraag of het beding in artikel 10 van de huwelijksvoorwaarden naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is, in het bijzonder van betekenis is dat dit beding naar zijn aard in belangrijke mate de werking ontneemt aan de tussen partijen overeengekomen verrekening van hetgeen jaarlijks van hun zuivere inkomsten resteert, alsmede dat om voor de hand liggende redenen partijen in het algemeen niet tot verrekening zullen overgaan zolang de huwelijkse samenleving voortduurt. In de literatuur en de jurisprudentie wordt voorts van belang geacht dat partijen zich veelal niet bewust zullen zijn van de consequenties van een beding als het onderhavige en dat zij ook als gevolg daarvan jaarlijkse verrekening achterwege zullen laten.

Een en ander brengt mee dat een beroep op het vervalbeding naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar moet worden geacht in een geval waarin een van de gewezen echtgenoten na hun echtscheiding verrekening vordert van in het verleden overgespaarde inkomsten, tenzij blijkt van, door de echtgenoot die zich op het vervalbeding beroept te stellen en zo nodig te bewijzen, omstandigheden die een beroep op het beding rechtvaardigen.

Uitleg van de huwelijksvoorwaarden dient volgens vaste rechtspraak te geschieden aan de hand van het zogenaamde Haviltex-criterium. Daarbij zijn niet alleen de bewoordingen van de huwelijkse voorwaarden van belang, maar komt het ook aan op de zin die partijen over en weer redelijkerwijs aan elkaars verklaringen en gedragingen mochten toekennen en hetgeen zij te dien aanzien redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten.

In dit geval acht de rechtbank ook van belang dat partijen de huwelijkse voorwaarden zijn aangegaan na de inwerkingtreding per 1 september 2002 van de Wet Regels Verrekenbedingen, waarmee belangrijke elementen uit de jurisprudentie zijn gecodificeerd in regelende dan wel dwingende wettelijke bepalingen.

De rechtbank is, gelet op het voorgaande en acht slaand op het feit dat partijen de huwelijkse voorwaarden zijn aangegaan na inwerkingtreding van Wet Regels Verrekenbedingen, van oordeel en dat de man overtuigend heeft gesteld en bewezen dat in dit geval een rechtsgeldig beroep kan worden gedaan op het in de huwelijkse voorwaarden opgenomen vervalbeding. Naar het oordeel van de rechtbank moet het ervoor moet worden gehouden dat het de bedoeling van partijen is (geweest) dat er geen verrekening plaatsvindt, tenzij deze onder de uitzondering van artikel 10, eerste lid, van de huwelijkse voorwaarden valt. Doordat in het derde lid van artikel 10 van de huwelijksvoorwaarden expliciet is opgenomen dat van al het regelend recht van Titel 8 Afdeling 2 van boek 1 BW wordt afgeweken, hebben partijen deze keuze betreffende de werking van het vervalbeding versterkt.

De vrouw heeft in haar stellingname niet onderkend dat artikel 1:141 lid 3 BW regelend recht betreft en dat daarvan dus kan worden afgeweken.

De man heeft afschriften overgelegd van zijn bankrekeningen met vermelding van de saldi per begin en eind van de hiervoor genoemde periode van verrekening. Op 1 januari 2014 was het totaalsaldo (afgerond) € 409.081 en op 21 januari 2016 was het totaalsaldo (afgerond) € 555.768.

Het tussen partijen te verrekenen bedrag van de bankrekeningen van de man is € 146.687. Niet in geschil is dat dit bedrag moet worden vermeerderd met de bedragen die door de man in de betreffende periode zijn betaald voor aflossingen van de op zijn woning rustende hypothecaire geldleningen, waarmee een totaalbedrag van 136.000 is gemoeid. Het op grond van het periodiek verrekenbeding te verrekenen bedrag bedraagt dan € 282.687. De man dient de helft hiervan aan de vrouw uit te keren, te weten € 141.343,50.

kosten huishouding

De vrouw maakt aanspraak op vergoeding door de man van de kosten die zij na haar vertrek uit de echtelijke woning heeft gemaakt voor verbouwing en herinrichting van een nieuwe slaapkamer van [minderjarige] . Zij verzoekt te bepalen dat de man haar een bedrag van

€ 20.000 wegens eenmalige kosten van [minderjarige] moet vergoeden. Volgens de vrouw is sprake van kosten van verzorging en opvoeding van [minderjarige] die op grond van de huwelijksvoorwaarden voor rekening van de ouders komen. De vrouw stelt dat zij uit haar eigen inkomen niet aan de gemeenschappelijke huishouding behoeft bij te dragen en dat in redelijkheid van de man kan worden verlangd dat hij deze kosten geheel, althans voor de helft, voor zijn rekening neemt.

vergoedingsrechten

inboedel