Rechtbank Limburg, 06-07-2017, ECLI:NL:RBLIM:2017:6530, AWB - 16 _ 2455

Tussen partijen is wel in geschil of de door eiseres in bezwaar geclaimde proceskosten door verweerder vergoed hadden moeten worden.

In artikel 7:15, tweede lid, van de Awb is bepaald dat de kosten, die de belanghebbende in verband met de behandeling van het bezwaar redelijkerwijs heeft moeten maken, door het bestuursorgaan uitsluitend worden vergoed op verzoek van de belanghebbende voor zover het bestreden besluit wordt herroepen wegens aan het bestuursorgaan te wijten onrechtmatigheid.

Uit de toelichting behorende bij het amendement Dittrich c.s. (TK 2000-2001, 27024, nr. 14) volgt dat dit amendement bewerkstelligt dat de kosten die een burger redelijkerwijs heeft moeten maken voor de behandeling van een bezwaarschrift door de overheid worden vergoed wanneer de overheid het besluit herroept wegens de onrechtmatigheid ervan. Die onrechtmatigheid moet wel aan de overheid te wijten zijn. Dit betekent dat deze kosten aanzienlijk eerder voor vergoeding in aanmerking komen dan in het regeringsvoorstel. Wordt een besluit niet herroepen, dan komen de gemaakte kosten voor rekening van de belanghebbende. Loutere vormfouten of motiveringsgebreken leiden niet tot een vergoedingsplicht. Het woord “herroepen” impliceert dat het oorspronkelijke besluit inhoudelijk onjuist moet zijn geweest. Indien de onjuistheid van het besluit te wijten is aan de belanghebbende, bijvoorbeeld omdat hij niet tijdig de juiste gegevens heeft verschaft, bestaat uiteraard geen recht op vergoeding.

Eiseres betoogt dat het primaire besluit inhoudelijk onjuist was. Zij heeft geparkeerd op het Academieplein, aldaar een parkeerkaartje gekocht en betaald. Vervolgens kwam er een ticket uit de automaat, waarop een foutmelding stond. Eiseres had inmiddels wel betaald. Ter staving van deze stelling heeft zij een kopie van een bankafschrift overgelegd waaruit blijkt dat zij op 22 mei 2016 om 16:11 uur een betaling van € 3,- heeft gedaan. Die betaling is op het overgelegde bankafschrift omschreven als “Kennedybrug 5 WML ge Maastricht Omschrijving Betaalautomaat 16:11 pasnr. 018) ”. Dat deze betaling op dezelfde dag is teruggestort, kan haar niet worden aangerekend.

In deze zaak heeft verweerder aan zijn bewijslast voldaan door foto’s van de auto van eiseres - en bij de overgelegde stukken ook het daarin aanwezige kaartje, waarop overigens ook “DIT IS GEEN PARKEERKAART” is vermeld – over te leggen. De vraag die resteert is of eiseres tegenbewijs heeft geleverd dat tot de conclusie noopt dat zij desondanks toch aan de verplichting tot het betalen van parkeerbelasting heeft voldaan.

Eiseres stelt dat het bestreden besluit onvoldoende is gemotiveerd, omdat daarin niet is aangegeven waarom niet is gehoord en omdat niet is gehoord. Eiseres verwijst ter onderbouwing van haar standpunt naar een arrest van het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden van 3 mei 2016 (ECLI:NL:GHARL:2016:3513) en een arrest van de Hoge Raad van 29 januari 2016 (ECLI:NL:HR:2016:114).

In artikel 7:12, eerste lid, van de Awb is bepaald dat de beslissing op het bezwaar dient te berusten op een deugdelijke motivering, die bij de bekendmaking van de beslissing wordt vermeld. Daarbij wordt, indien ingevolge artikel 7:3 van het horen is afgezien, tevens aangegeven op welke grond dat is geschied.

De rechtbank stelt vast dat verweerder in het bestreden besluit niet heeft aangegeven op welke grond van het horen is afgezien. Volgens verweerder heeft eiseres noch in het pro forma bezwaarschrift noch in het aanvullend bezwaarschrift verzocht om gehoord te worden. Dit is niet door eiseres betwist. Gelet hierop mocht verweerder op grond van artikel 7:3, aanhef en onder d, van de Awb van het horen afzien. Dit ontslaat hem echter niet van voormelde verplichting om dat in zijn beslissing aan te geven. In zoverre is het bestreden besluit in strijd met artikel 7:12, eerste lid, tweede volzin, van de Awb tot stand gekomen. De rechtbank ziet echter aanleiding om dit gebrek met toepassing van artikel 6:22 van de Awb te passeren nu eiseres hiervan geen nadeel heeft ondervonden, aangezien zij niet de wens heeft geuit te worden gehoord. De rechtbank verwijst in dit kader naar een arrest van het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden van 11 november 2016 (ECLI:NL:GHARL:2016:9051).

8. Het beroep is gegrond en de rechtbank vernietigt het bestreden besluit voor zover verweerder niet heeft beslist op het verzoek van eiseres om vergoeding van de door haar in verband met de behandeling van het bezwaar gemaakte kosten. De rechtbank ziet aanleiding zelf in de zaak te voorzien door dit verzoek alsnog af te wijzen. Voor een vernietiging van het primaire besluit (bedoeld zal zijn: herroeping) - zoals de gemachtigde van eiseres heeft betoogd - ziet de rechtbank geen aanleiding nu verweerder de aanslag in het bestreden besluit op nihil heeft gesteld.

9. Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eiseres het door haar betaalde griffierecht vergoedt.

10. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiseres gemaakte proceskosten in beroep. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 990,- (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 495,- en een wegingsfactor 1). Het rechtsmiddel beroep had immers aanvankelijk uitsluitend betrekking op de vergoeding van proceskosten in bezwaar, maar is, mede door de inhoud van het tweede besluit van verweerder, uitgebreid tot een geschil over de onrechtmatigheid van de opgelegde aanslag. Dat die aanslag niet onrechtmatig is geacht, geeft de rechtbank geen reden in dit beroep tot een ander oordeel te komen.