Rechtbank Limburg, 14-06-2017, ECLI:NL:RBLIM:2017:5583, AWB - 15 _ 519

1. Bij het primaire besluit heeft verweerder de aanvraag namens eiser ([voornaam], geboren op [geboortedatum] 2013 en bekend met een ernstige chronische longaandoening) om toekenning van een financiële tegemoetkoming ter realisering van een woningaanpassing (aanbouw) van de woning, gelegen aan [adres 1] op grond van de Wmo afgewezen. Verweerder heeft zich daarbij op het standpunt gesteld dat de kosten van de woningaanpassing het in het gemeentelijk Besluit vastgestelde bedrag van € 6.500,- overschrijden en daarom op juiste gronden gekozen is voor het primaat te verhuizen naar de woning gelegen aan [adres 2] onder toekenning van een financiële tegemoetkoming ter hoogte van € 4.540,- in de verhuiskosten. Eiser heeft tegen dit besluit bezwaar gemaakt.

2. Bij het bestreden besluit heeft verweerder zijn in het primair besluit ingenomen standpunt gehandhaafd.

3. De ouders van eiser hebben zich met dit besluit niet kunnen verenigen en hebben daartoe in beroep - kort samengevat - aangevoerd dat er in het onderhavige geval noodzaak bestaat tot het toepassen van de hardheidsclausule. Ter onderbouwing wordt onder andere verwezen naar het rapport van de MO-zaak van 13 mei 2014, waarin wordt aangegeven dat zowel het aanpassen van de huidige woning als het verhuizen naar een andere woning een adequate oplossing kunnen vormen, maar dat daarbij tevens rekening dient te worden gehouden met het feit dat het gezin net een verhuizing achter de rug heeft, die al veel onrust heeft gecreëerd. Naast eiser, waarvoor de in geding zijnde woningaanpassing is gevraagd, zijn er nog twee kinderen in het gezin die het naar hun zin hebben op hun huidige school. Bovendien bevindt het netwerk van de vader zich in de buurt van de huidige woning, die recentelijk opgeknapt is. De ouders van vader en de moeder van de moeder van eiser wonen in de buurt en ondersteunen het gezin door beide andere kinderen op te vangen. Dit geldt ook voor de vader van de beide andere kinderen en de buurman. Uit zowel het primaire als het bestreden besluit valt niet af te leiden dat met de omstandigheden zoals door de MO-zaak aangegeven rekening is gehouden. Er wordt enkel acht geslagen op de financiële belangen. Door te verhuizen naar de woning aan [adres 2] zullen de ouders constant apart dienen te slapen. Verder nemen de ouders de volledige zorg voor eiser voor hun rekening en ontvangen zij slechts een uitkering, waarvan zij met het hele gezin rond dienen te komen. De ouders kunnen de kosten van de verhuizing en de dubbele woonlasten niet dragen.

4. In aanloop naar de tweede zitting is namens eiser nog aangevoerd dat verweerder, gelet op de ernstige problematiek van eiser, onvoldoende heeft laten onderzoeken of de woning aan [adres 2] geschikt was, zodat onvoldoende vast staat of de woning al dan niet geschikt was. Gelet daarop was er op de datum in geding geen geschikte woning voorhanden, zodat het verhuisprimaat niet kan worden tegengeworpen.

5. In verweer is vervolgens naar voren gebracht dat er tijdens een bezichtiging van de woning een vochtproblematiek in de aanbouw van de woning werd geconstateerd, waarop door de eigenaar (Heem Wonen) in de periode van 21 juli 2014 tot 22 september 2014 aantoonbaar maatregelen zijn getroffen om de vochtproblematiek op te lossen.

6. De rechtbank gaat voor de beoordeling uit van het navolgend wettelijk kader.

7. De rechtbank overweegt als volgt.

8. Uit jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep (de Raad), zie de uitspraak van 14 mei 2014, ECLI:NL:CRVB:2014:1662, blijkt dat het verhuisprimaat als zodanig niet in strijd is met de artikelen 4 en 5 van de Wmo. Dit laat echter onverlet dat de vraag of de toepassing van dit primaat in een concreet geval een voorziening is die voldoet aan de in artikel 4, eerste lid, van de Wmo bedoelde compensatieplicht slechts kan worden beantwoord op grond van een onderzoek naar de beperkingen van de aanvrager, de bouw- en woon-technische kenmerken van zijn woning en alle andere voor die beoordeling relevante feiten en omstandigheden, waaronder de aanwezigheid van aangepaste of eenvoudiger aan te passen andere woonruimten.

9. De rechtbank stelt vast dat de aanvraag in verband met realisatie van een aanbouw ten behoeve van eiser het op grond van artikel 5 van het Besluit voorzieningen maatschappelijke ondersteuning gemeente Kerkrade vastgestelde bedrag van € 6.500,- ruimschoots overschrijdt en dat verweerder gelet daarop gerechtigd was op grond van het bepaalde in de artikelen 34, eerste lid en artikel 10 van de Verordening het verhuisprimaat toe te passen rekening houdend met de criteria zoals omschreven onder 8.

10. Gezien deze criteria is de rechtbank van oordeel dat niet kan worden gezegd dat verweerder het verhuisprimaat in het besluit van 22 september 2014 ten onrechte of onjuist heeft gehanteerd. Niet aannemelijk is immers geworden c.q. aangetoond dat niet op verantwoorde wijze in de zorg van eiser had kunnen zijn voorzien bij verhuizing naar de woning aan [adres 2]. Daarbij acht de rechtbank van wezenlijk belang dat de aanbouw bij de woning aan [adres 2] voldoet aan hetgeen in het Programma van Eisen (PvE), behorende bij het advies van de MO-zaak van 13 mei 2014 wordt gesteld (zie gedingstukken B 116 en A 9-1). Ten aanzien van de tijdens een bezichtiging van de woning (op 21 juli 2014) geconstateerde vochtproblematiek in de aanbouw is gebleken dat deze indertijd meteen is aangepakt (22 juli 2014) en opgelost was tegen de tijd dat verweerder het primaire besluit nam. Verder blijkt uit een door bouwkundig adviseur Meijs van Scio Consult opgestelde plattegrond dat door middel van enkele kleine aanpassingen met betrekking tot de inrichting van de aanbouw het mogelijk moet zijn om een standaard tweepersoonsbed in de aanbouw te plaatsen (zie productie 2 bij het verweerschrift van

11. Het beroep is ongegrond.

12. Voor een proceskostenveroordeling is geen aanleiding.