Rechtbank Den Haag, 23-06-2017, ECLI:NL:RBDHA:2017:7446, AWB - 17 _ 10931

1. Eiseres stelt te zijn geboren op [geboortedatum] en de Chinese nationaliteit te bezitten. Op 2 mei 2011 heeft zij een aanvraag tot verlening van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd ingediend. Aan die aanvraag ligt ten grondslag dat eiseres als boeddhistische non in een klooster in Tibet woonde en dat ze vanwege problemen met Chinese overheidsfunctionarissen is gevlucht. Bij besluit van 16 augustus 2011 heeft verweerder deze aanvraag afgewezen. Omdat eiseres haar identiteit en nationaliteit niet aannemelijk heeft gemaakt wordt niet geloofd dat eiseres afkomstig is uit Tibet en daar als non in een klooster heeft gewoond. Bij uitspraak van 3 mei 2012 (AWB 11/29384) heeft deze rechtbank, zittingsplaats Utrecht, het daartegen door eiseres ingestelde beroep ongegrond verklaard. In die uitspraak is onder meer overwogen dat verweerder zich in redelijkheid op het standpunt heeft kunnen stellen dat positieve overtuigingskracht ontbreekt. Verweerder heeft eiseres kunnen tegenwerpen dat ze niet weet aan welke landen Tibet grenst en dat ze geen grote plaatsen in de omgeving van haar dorp dan wel het klooster kan noemen. Verder is overwogen dat van eiseres verwacht mag worden dat ze meer over het boeddhistische geloof weet en dat ze meer over haar leven in het klooster en haar dagelijkse werkzaamheden kan vertellen, nu ze stelt daar bijna vijf jaar te hebben gewoond. Bij uitspraak van 22 maart 2013 (201205676/1/V3) heeft de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (Afdeling) de uitspraak van de rechtbank bevestigd.

2. Op 28 februari 2013 heeft eiseres opnieuw een aanvraag tot verlening van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd ingediend. Aan die aanvraag zijn foto’s uit Tibet ten grondslag gelegd. Bij besluit van 6 november 2013 heeft verweerder ook deze aanvraag afgewezen. Daarbij heeft verweerder tevens een inreisverbod voor de duur van twee jaar aan eiseres opgelegd. Het tegen dat besluit ingestelde beroep is ingetrokken.

3. Op 17 mei 2017 heeft eiseres haar derde aanvraag tot verlening van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd ingediend. Ter onderbouwing van deze aanvraag heeft zij de volgende documenten overgelegd: 1. Een ongedateerde verklaring van het lokale dorpshoofd, met vertaling; 2. Een verklaring van ‘The United Dra-Sog-Dri-Sum Association’, afgegeven op 25 januari 2017 waarin de herkomst van eiseres wordt bevestigd; 3. Een verklaring van de ‘Welfare Society’, afgegeven op 28 januari 2017; 4. Een e-mail van 14 maart 2017 van de regio vertegenwoordiger aan de gemachtigde van eiseres; 5. Een foto van het uithangbord van de regio vertegenwoordiger; 6. Een ongedateerd rapport van dr. B.K. Jansen, boeddholoog, gepromoveerd in 2015 aan de Universiteit Leiden.

4. Bij het bestreden besluit heeft verweerder de aanvraag niet-ontvankelijk verklaard op grond van artikel 30a, eerste lid, aanhef en onder d, van de Vreemdelingenwet 2000 (Vw), omdat de overgelegde documenten niet kunnen worden aangemerkt als nieuwe elementen of bevindingen. Uit het rapport van Bureau Documenten van 18 april 2017 blijkt dat wegens het ontbreken van voldoende betrouwbaar vergelijkingsmateriaal geen oordeel kan worden gegeven over de echtheid, opmaak/afgifte en inhoud van documenten 1, 2 en 3, zodat deze documenten reeds daarom niet kunnen worden aangemerkt als nova. Met betrekking tot document 4 stelt verweerder zich op het standpunt dat deze e-mail betrekking heeft op documenten 2 en 3, zodat deze e-mail reeds daarom geen novum is. Document 5 betreft een foto waar gelet op wat over document 2 en 3 is overwogen geen doorslaggevende waarde aan kan worden toegekend. Met betrekking tot document 6 stelt verweerder zich op het standpunt dat dit rapport het verblijf van eiseres in het klooster niet bevestigt. Van eiseres mag worden verwacht dat zij daar ten tijde van haar eerste asielaanvraag zelf overtuigend over had verklaard.

5. Op wat eiseres daartegen heeft aangevoerd, wordt hierna ingegaan.

6. Gelet op de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (Afdeling) van 22 juni 2016, ECLI:NL:RVS:2016:1759, zal de rechtbank niet het ne bis-beoordelingskader toepassen maar het besluit tot afwijzing van de opvolgende asielaanvraag overeenkomstig artikel 8:69 van de Algemene wet bestuursrecht toetsen in het licht van de daartegen door eiseres aangevoerde beroepsgronden. Deze toetsing omvat, zoals bij alle besluiten, de motivering van het besluit en de manier waarop het tot stand is gekomen.

7. De rechtbank overweegt ten aanzien van documenten 1, 2 en 3 als volgt. Zoals uit onder meer de uitspraak van de Afdeling van 8 oktober 2007 (ECLI:NL:RVS:2007:BB5763) volgt, ligt het op de weg van eiseres om de authenticiteit van de aan de herhaalde asielaanvraag ten grondslag gelegde documenten aan te tonen. Verweerder kan eiseres daarbij tegemoet komen door zelf de authenticiteit van de documenten te laten beoordelen, zonder daarmee afbreuk te doen aan de eigen verantwoordelijkheid van de vreemdeling. Uit de onder 4 genoemde verklaring van Bureau Documenten blijkt dat de authenticiteit van deze documenten vanwege het ontbreken van voldoend referentiemateriaal niet kan worden vastgesteld. Volgens vaste jurisprudentie van de Afdeling is een document geen nieuw gebleken feit of omstandigheid indien de authenticiteit niet kan worden vastgesteld. Als, zoals in het onderhavige geval, niet reeds in de bestuurlijke fase is komen vast te staan dat sprake is van een authentiek document, is het aan de vreemdeling om dit in beroep alsnog te doen. Dat is niet gebeurd. Nu eiseres geen contra-expertise heeft overgelegd of op een andere manier de authenticiteit heeft aangetoond, is de rechtbank van oordeel dat verweerder zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat geen sprake is van nieuwe elementen of bevindingen. De in beroep overgelegde brief van Migmar Tsering van de Welfare Society kan niet tot een ander oordeel leiden, nu ook daarmee de authenticiteit van documenten 2 en 3 niet is aangetoond. De ongedateerde en niet ondertekende brief heeft alleen betrekking op de inhoud van de documenten, zodat ook hiermee de authenticiteit niet kan worden aangetoond. Uit het voorgaande volgt dat ook documenten 4 en 5 niet als nova kunnen worden aangemerkt, nu deze, zoals verweerder terecht heeft gesteld, zien op documenten 1, 2 en 3.

8. Ook met betrekking tot document 6 - waarin wordt geconcludeerd dat de beschrijvingen die eiseres geeft van haar leven in het klooster zeer aannemelijk zijn - is de rechtbank van oordeel dat verweerder zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat er geen sprake is van een novum. Daartoe is van belang dat niet is gebleken dat eiseres niet eerder een deskundigenbericht had kunnen overleggen. Vanaf het eerste afwijzende besluit van 16 augustus 2011 was bij eiseres bekend dat verweerder niet geloofwaardig acht dat zij als non in een klooster in Tibet heeft gewoond. Van eiseres had mogen worden verwacht dat zij reeds toen – en niet pas bij haar derde asielaanvraag in 2017 - een deskundigenrapport zou overleggen om het standpunt van verweerder te betwisten. Eiseres heeft ter zitting aangevoerd dat dat niet mogelijk was omdat [naam 2] pas in 2015 is gepromoveerd. Echter niet gebleken is dat er geen andere deskundigen op dit gebied zijn.

9. Eiseres heeft in beroep aangevoerd dat zij in de onderhavige procedure beoogt te bereiken dat verweerder haar een taalanalyse aanbiedt, waaraan zij graag zou willen meewerken. De twijfel van verweerder over de herkomst van eiseres kan met een taalanalyse eenvoudig worden weggenomen nu eiseres een zeer specifiek dialect (Khambe) spreekt (waarbij van belang is dat eiseres tijdens de eerste procedure niet in die taal is gehoord). Verweerder heeft zich hieromtrent ter zitting op het standpunt gesteld dat bij een herhaalde asielaanvraag geen taalanalyse wordt aangeboden. Ook in dit geval ziet verweerder daarvoor geen aanleiding, nu het onder 1 vermelde oordeel over het asielrelaas in rechte vaststaat. De rechtbank acht dat standpunt juist en verwijst naar hetgeen hiervoor over de bewijslastverdeling is overwogen.

14. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.