Rechtbank Den Haag, 22-06-2017, ECLI:NL:RBDHA:2017:6827, AWB - 17 _ 9589 en AWB - 16_27979

1. Na afloop van de zitting is de voorzieningenrechter tot de conclusie gekomen dat nader onderzoek niet kan bijdragen aan de beoordeling van de zaak. De voorzieningenrechter doet daarom op grond van artikel 8:86 van de Awb niet alleen uitspraak op het verzoek om voorlopige voorziening, maar ook op het beroep.

2. De voorzieningenrechter gaat uit van de volgende feiten en omstandigheden. Verzoekster 1 is de moeder van verzoeker en verzoekster 2, 3 en 4 zijn de zusjes van verzoeker. Allen bezitten zij de Nigeriaanse nationaliteit. Op 2 september 2014 hebben verzoekers de onderhavige aanvraag ingediend.

3. Verweerder heeft bij het primaire besluit de aanvraag van verzoekers buiten behandeling gesteld wegens het niet voldoen aan het legesvereiste ex artikel 2n, eerste lid, aanhef en onder d, van de Vw 2000 in samenhang met artikel 2, eerste lid, aanhef en onder h, van de Rijkswet op de Consulaire tarieven en artikel 7, eerste lid, van deze Rijkswet. Een brief van verzoekster 1 met daarin enkel de mededeling dat de leges niet kunnen worden betaald, omdat de middelen ontoereikend zijn, is onvoldoende bewijs om in aanmerking te komen voor vrijstelling van de leges blijkens paragraaf B1/8.3.2 van de Vreemdelingencirculaire 2000 (Vc 2000). Bij het bestreden besluit heeft verweerder het primaire besluit gehandhaafd en aangevuld in de zin dat niet is gebleken dat verzoekers behoren tot één van de categorieën vreemdelingen die ingevolge artikel 3.34a, onder j, van het Voorschrift Vreemdelingen 2000 (VV 2000) in aanmerking kunnen komen voor vrijstelling van de legesverplichting. Voorts overweegt verweerder dat verzoekers geen inhoudelijke behandeling van een op artikel 8 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en fundamentele vrijheden (EVRM) gebaseerde claim wordt onthouden. De kinderpardonregeling is begunstigend beleid dat slechts op een beperkte categorie vreemdelingen van toepassing is en waarbij verweerder derhalve een grote mate van beleidsvrijheid toekomt. Voor zover verzoekers van mening zijn dat zij op grond van artikel 8 van het EVRM voor verblijf in aanmerking komen, kunnen zij een daartoe strekkende aanvraag indienen. Het niet vrijstellen van de legesverplichting leidt er derhalve niet toe dat verzoekers een effectief nationaal rechtsmiddel als bedoeld in artikel 13 van het EVRM wordt onthouden.

4. Verzoekers kunnen zich niet verenigen met het bestreden besluit en hebben daartoe – samengevat – het volgende aangevoerd. Verzoekers zijn van mening dat onbetwist is dat zij de leges niet kunnen betalen, omdat verweerder in het bestreden besluit niet heeft weerlegd dat zij niet zodanig vermogend zijn. Daarnaast menen verzoekers dat de omstandigheid dat zij niet vrijgesteld worden van het betalen van leges, hoewel er in artikel 3.34a, onder j, van het VV 2000 geen expliciete vrijstellingsgrond is opgenomen voor aanvragers op grond van de kinderpardonregeling, evenwel in strijd is met artikel 13 van het EVRM. Verzoekers wordt een effectieve rechtsingang onthouden om een arguable claim op basis van artikel 8 van het EVRM inhoudelijk ter beoordeling voor te leggen. Verzoekers zijn voorts van mening dat het aantonen van het niet beschikken over middelen om aan de legesverplichting te voldoen, blijk geeft van excessief formalisme, in welk verband ze verwijzen naar het arrest van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) van 10 januari 2012, zaaknummer 22251/07, G.R. tegen Nederland, beschikbaar op www.echr.coe.int (het arrest G.R. tegen Nederland). Ten aanzien van het overleggen van bewijsmiddelen, voeren verzoekers aan dat zij geen inkomensverklaring van de Raad voor de Rechtsbijstand ten behoeve van referent kunnen overleggen omdat er geen referent is. Gedurende de hele procedure hebben verzoekers bovendien uitvoerig bewijs geleverd en ook beschikt verweerder ambtshalve over kennis van de financiële situatie van verzoekers. Verweerder hanteert een te streng toetsingskader met betrekking tot de leencapaciteit van vreemdelingen. Leencapaciteit is geen inkomen of vermogen en moet derhalve buiten de berekening blijven. Het leveren van een dergelijk bewijs wordt alleen van vluchtelingen verlangd en is een discriminatoir onderscheid naar status. Verzoekers wijzen erop dat het invoeren van de hoge leges en het onthouden van een vrijstelling bedoeld is om te ontmoedigen dat vreemdelingen een beroep doen op de kinderpardonregeling en een arguable claim op grond van het EVRM inhoudelijk ter beoordeling voor kunnen leggen. Dit is in strijd met artikel 13 van het EVRM alsook met artikel 4:88 van de Awb. Het betalen van leges is net als het heffen van griffierecht een financiële belemmering die in de weg staat van een effectief rechtsmiddel. Blijkens het arrest G.R. tegen Nederland maakt de vorm van de financiële drempel niet uit. Naar algemeen aanvaarde maatstaven is het voor verzoekers niet mogelijk of op zijn minst uiterst moeilijk om de leges te betalen en moeten ze hiervan vrijgesteld worden. Ter onderbouwing verwijzen verzoekers naar de norm die gehanteerd wordt door de Centrale Raad van Beroep (CRvB) in de uitspraak van 13 februari 2015 (ECLI:NL:CRVB:2015:282), waarin de betalingsverplichting ongeveer vijf maal lager en de inkomensgrens ongeveer acht maal hoger lag. Verzoekers benadrukken dat de leges voor elk van de gezinsleden betaald moet worden en dat zij stelselmatig vrijgesteld worden van griffierechten en eigen bijdragen. Derhalve valt niet in te zien dat leges wel aan hen kunnen worden opgelegd. Er zijn geen derden die bereid zijn om de leges te betalen, aangezien verzoekers anders niet in een opvangcentrum zouden wonen. Het bewijs van verstrekkingen is geldig en deugdelijk bewijs, omdat men niet zomaar in aanmerking komt voor opvang. Zie de uitspraak van de Hoge Raad van 20 februari 2015 (ECLI:NL:HR:2015:354).

5. Verweerder heeft gemotiveerd verweer gevoerd.

6. De voorzieningenrechter overweegt omtrent het verzoek tot vrijstelling van het griffierecht als volgt.