Rechtbank Den Haag, 15-05-2017, ECLI:NL:RBDHA:2017:5146, AWB - 16 _ 26546

Niet in geschil is dat referente niet duurzaam en zelfstandig beschikt over voldoende middelen van bestaan. In geschil is de vraag of referente van dit middelenvereiste moet worden vrijgesteld.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder daartoe kunnen overwegen dat uit het door eiser overgelegde arbeidsdeskundige rapport van 8 januari 2015 blijkt dat referente participatiemogelijkheden heeft en zij geschikt wordt geacht voor reguliere arbeid. Dat in het rapport ook staat dat haar theoretische verdiencapaciteit nihil is en zij niet in staat is om meer dan 75% van het maatmaninkomen te verdienen, is onvoldoende om te concluderen dat referente blijvend (duurzaam) en volledig arbeidsongeschikt is. Daarbij is van belang dat geen andere stukken zijn overgelegd als bewijs voor de stelling dat referente desondanks volledig en blijvend arbeidsongeschikt is, zoals gelet op hetgeen in paragraaf B7/5 van de Vc 2000 omtrent bewijsmiddelen voor de vrijstellingsgronden voor het middelenvereiste is opgenomen. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder daarom terecht geconcludeerd dat er geen aanleiding is om eiser vrij te stellen van het middelenvereiste.

Verweerder mocht daarbij afgaan op de besluitvorming van het UWV en heeft zich terecht op het standpunt gesteld dat het aan de referente was om daartegen desgewenst rechtsmiddelen in te stellen.

Voor zover eiser een beroep doet op de uitspraak van deze rechtbank, zittingsplaats Amsterdam, van 25 april 2016, zij verwezen naar de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 26 april 2017 (ECLI:NL:RVS:2017:1164), waarin uitspraak is gedaan op het hoger beroep tegen voornoemde uitspraak. In de uitspraak van 26 april 2017 heeft de Afdeling het door verweerder gevoerde beleid als vastgelegd in paragraaf B7/2.1.1 als zodanig niet onredelijk genoemd.

Niet in geschil is dat tussen eiser en referente sprake is van familie- en gezinsleven als bedoeld in artikel 8 van het EVRM. De rechtbank is evenwel van oordeel dat de weigering een mvv te verlenen geen strijd oplevert met het in artikel 8 van het EVRM neergelegde recht op bescherming van het recht op familie- en gezinsleven. De rechtbank overweegt daartoe dat geen sprake is van inmenging als bedoeld in het tweede lid van artikel 8 van het EVRM, aangezien de weigering eiser verblijf hier te lande toe te staan er niet toe strekt een verblijfstitel te ontnemen die hem tot het uitoefenen van het familie- of gezinsleven hier te lande in staat stelde.

Onder verwijzing naar de uitspraak Afdelingsuitspraak van 10 december 2010 (ECLI:NL:RVS:2010:BO8060) overweegt de rechtbank dat zich niettemin zodanige feiten en omstandigheden kunnen voordoen dat uit het recht op eerbiediging van het familie- en gezinsleven op de Nederlandse Staat een positieve verplichting rust om de vreemdeling verblijf hier te lande toe te staan.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder zich in het bestreden besluit in het kader van de te maken belangenafweging niet ten onrechte op het standpunt gesteld dat

- nu niet wordt voldaan aan het middelenvereiste - in beginsel aan het belang van de Nederlandse samenleving overwegende betekenis wordt toegekend, ook indien dit zou betekenen dat van familie- of gezinsleven hier te lande zou moeten worden afgezien. Uit vaste jurisprudentie van het EHRM kan worden afgeleid dat het gerechtvaardigd is om bij gezinshereniging de eis te stellen dat een referent in voldoende mate beschikt over zelfstandig en duurzaam inkomen, zodat een beroep op de publieke middelen wordt voorkomen. Verweerder heeft in dit verband kunnen stellen dat niet is gebleken van objectieve belemmeringen voor eiser en referente om het gezinsleven buiten Nederland uit te oefenen.

Ingevolge artikel 4:84 van de Awb handelt een bestuursorgaan conform een beleidsregel, tenzij dat voor een of meer belanghebbenden gevolgen zou hebben die wegens bijzondere omstandigheden onevenredig zijn in verhouding tot de met de beleidsregel te dienen doelen. De rechtbank is van oordeel dat verweerder zich in redelijkheid op het standpunt heeft kunnen stellen dat de psychosociale problemen van referente niet kunnen worden aangemerkt als bijzondere omstandigheden die ertoe nopen gebruik te maken van de inherente afwijkingsbevoegdheid. De rechtbank wijst er in dit kader op dat referente als gevolg van haar psychische en sociale problemen niet verschilt van andere personen die ook een beroep doen op de openbare kas en problemen ondervinden bij het voldoen aan de voorwaarden.

Hiervoor zij verwezen naar naar de Afdelingsuitspraak van 29 december 2014 (ECLI:NL:RVS:2014:4789) waaruit volgt dat de omstandigheid dat door onder meer medische omstandigheden een zekere afstand tot de arbeidsmarkt bestaat geen bijzondere omstandigheid vormt als bedoeld in artikel 4:84 van de Awb nu deze omstandigheid moet worden geacht bij de totstandkoming van het in dit verband geldende beleid te zijn betrokken.