Rechtbank Amsterdam, 14-04-2017, ECLI:NL:RBAMS:2017:2563, AWB - 15 _ 7427

Werkneemster [persoon 1] (restaurantmedewerkster) heeft verklaard dat zij blanco kwitanties moest ondertekenen en dat haar salaris contant werd uitbetaald. Verder bleek uit de urenkaarten dat de totaaltelling bij het totaal gewerkte uren niet correct was. Per dag werd 0,25 uur te weinig gerekend. In de administratie is zodoende een verschil geconstateerd op de urenkaarten tussen het aantal te betalen uren en het totaal aantal gewerkte uren. Zij heeft verklaard dat ze, naast het loon dat ze ontving, gratis mocht eten in het restaurant bij [hotel 1] . Uit de administratie is niet gebleken van een afspraak waarbij in ruil voor de maaltijd 15 minuten werktijd werd afgetrokken.

Werknemer [persoon 2] (huisman) heeft verklaard dat hij blanco kwitanties moest ondertekenen en dat het salaris contant werd uitbetaald. Hij kreeg volgens zijn verklaring alleen betaald als hij werkte en is onbetaald op vakantie geweest. In de administratie is een verschil geconstateerd tussen het aantal gewerkte uren zoals staat vermeld op de kamerlijsten en het aantal gewerkte uren volgens de loonstrook.

Werkneemster [persoon 3] (kamermeisje) heeft verklaard dat zij geen loonstroken kreeg, dat zij blanco kwitanties moest ondertekenen en dat haar salaris contant werd uitbetaald. Zij verklaarde verder dat zij, hoewel zij feitelijk meer werkte, 6,5 uur per dag betaald kreeg. In de administratie is een verschil geconstateerd tussen het aantal gewerkte uren zoals staat vermeld op de kamerlijsten en het aantal gewerkte uren volgens de loonstrook.

Werkneemster [persoon 4] (kamermeisje) heeft verklaard dat zij blanco kwitanties moest ondertekenen en dat haar salaris contant werd uitbetaald. Zij verklaarde verder dat zij voor kamerschoonmaak 6,5 uur per werkdag kreeg betaald en niet het werkelijk aantal gewerkte uren. Zij verklaarde feitelijk zo’n 7,5 tot 8 uur per dag te werken. In de administratie is een verschil geconstateerd tussen het aantal gewerkte uren zoals staat vermeld op de kamerlijsten en het aantal gewerkte uren volgens de loonstrook.

Werkneemsters [persoon 5] (kamermeisje) heeft verklaard dat zij een leeg formulier moest ondertekenen en dat haar salaris contant werd uitbetaald. Zij verklaarde verder dat zij geen salarisstrook kreeg en dat zij, hoewel zij feitelijk meer werkte, 6,5 uur per dag betaald kreeg. In de administratie is een verschil geconstateerd tussen het aantal gewerkte uren zoals staat vermeld op de kamerlijsten en het aantal gewerkte uren volgens de loonstrook. Het verschil zit in dit geval daar waar op de kamerlijsten ‘nieuw’ staat vermeld. Uit narekening blijkt dat deze uren op de loonstrook in mindering op het totaal aantal gewerkte uren zijn gebracht.

Werkneemsters [persoon 6] (kamermeisje) heeft verklaard dat zij blanco kwitanties moest ondertekenen en dat haar salaris contant werd uitbetaald. In de administratie is een verschil geconstateerd tussen het aantal gewerkte uren zoals staat vermeld op de kamerlijsten en het aantal gewerkte uren volgens de loonstrook. Het verschil zit in dit geval daar waar op de kamerlijsten ‘nieuw’ staat vermeld. Uit narekening blijkt dat deze uren op de loonstrook in mindering op het totaal aantal gewerkte uren zijn gebracht.

Werkneemster [persoon 7] (kamermeisje) heeft verklaard dat zij geen loonstrook kreeg, dat zij een blanco kwitantie heeft moeten ondertekenen en dat haar salaris contant werd uitbetaald. Zij verklaarde verder dat zij, hoewel zij feitelijk meer werkte, 6,5 uur per dag betaald kreeg. In de administratie is een verschil geconstateerd tussen het aantal gewerkte uren zoals staat vermeld op de kamerlijsten en het aantal gewerkte uren volgens de loonstrook. Het verschil zit in dit geval daar waar op de kamerlijsten ‘nieuw’ staat vermeld. Uit narekening blijkt dat deze uren op de loonstrook in mindering op het totaal aantal gewerkte uren zijn gebracht.

Werkneemster [persoon 8] (kamermeisje) heeft verklaard dat zij heeft getekend voor ontvangst van haar salaris op een lijst waar geen bedragen op stonden en dat haar salaris contant werd uitbetaald. In de administratie is een verschil geconstateerd tussen het aantal gewerkte uren zoals staat vermeld op de kamerlijsten en het aantal gewerkte uren volgens de loonstrook.

Werkneemster [persoon 9] (kamermeisje) heeft verklaard dat zij, hoewel zij feitelijk meer werkte, 6,5 uur per dag betaald kreeg. Zij hield de door haar gewerkte uren niet bij, omdat ze wist dat ze er toch maar 6,5 kreeg uitbetaald. In de administratie is een verschil geconstateerd tussen het aantal gewerkte uren zoals staat vermeld op de kamerlijst en het aantal gewerkte uren volgens de loonstrook. Er is slechts één kamerlijst, met werkzaamheden op 31 mei 2013, terwijl [persoon 9] volgens de loonstrook 4 dagen heeft gewerkt. Hiervan zijn geen kamerlijsten aanwezig.

Werkneemster [persoon 10] (kamermeisje) heeft verklaard dat haar salaris contant werd uitbetaald en dat zij voor ontvangst een blanco cheque tekende. Zij verklaarde verder dat zij 6,5 uur per dag betaald kreeg. De uren die zij heeft bijgehouden in mei 2013 kloppen niet met wat zij betaald heeft gekregen. Zij heeft van 08.00 tot 16.00 uur gewerkt en zij heeft een half uur pauze gehad. Ze heeft maar voor 6,5 uur betaald gekregen. In de administratie is een verschil geconstateerd tussen het aantal gewerkte uren zoals staat vermeld op de kamerlijsten en het aantal gewerkte uren volgens de loonstrook. Het verschil zit in dit geval daar waar op de kamerlijsten ‘nieuw’ staat vermeld. Uit narekening blijkt dat deze uren op de loonstrook in mindering op het totaal aantal gewerkte uren zijn gebracht.

Het oordeel van de rechtbank, zoals hiervoor vermeld in 4.3 vindt voorts ondersteuning in de verklaringen van de werknemers. De rechtbank acht in dit verband van belang dat de werknemers over de gang van zaken, onafhankelijk van elkaar, een op hoofdlijnen eenduidige verklaring hebben afgelegd. Dat, zoals de werknemers hebben verklaard, het loon ten tijde van de periode in geding contant is uitbetaald, wordt door [bedrijf 1] niet bestreden. Het gevolg hiervan is dat niet kan worden gecontroleerd of het loon ook daadwerkelijk is uitbetaald. Dit komt voor risico van de werkgever. De aanwezigheid van kwitanties, waarop het volgens [bedrijf 1] uitbetaalde loon staat vermeld, maakt dit niet anders nu de werknemers hebben verklaard dat zij blanco kwitanties moesten ondertekenen. Hierdoor wisten de werknemers, op het moment dat zij tekenden, niet hoeveel loon zij zouden ontvangen aangezien zij een kwitantie tekenden zonder dat daarop een bedrag stond vermeld. Zodoende kan er niet van worden uitgegaan dat de bedragen, die staan vermeld op de kwitanties, overeenkomen met het bedrag dat de werknemers daadwerkelijk aan loon hebben ontvangen.

[bedrijf 1] heeft aangevoerd dat verweerder ten onrechte onvolledig heeft verwezen naar de verklaringen van de werknemers. Zo valt uit de verklaring van een aantal van de werknemers waarvoor [bedrijf 1] is beboet af te leiden dat aan hen wel degelijk de gewerkte uren zijn uitbetaald. De rechtbank is van oordeel dat, zoals reeds is overwogen, dit nog geen verklaring geeft voor de discrepantie tussen het aantal gewerkte uren zoals staat vermeld op de urenbriefjes en het aantal gewerkte uren op de loonstroken. Daarnaast geeft de totaliteit van de verklaringen niet het vereiste inzicht in de overgelegde administratie. Het betoog van [bedrijf 1] slaagt dus niet.

Verder stelt [bedrijf 1] dat het onjuist is dat de kamermeisjes de door hen gestelde 8 uur per dag werkten in plaats van 6,5 uur, onder andere omdat ze diverse pauzes krijgen die in mindering worden gebracht op de gewerkte uren. Deze stelling is echter binnen de termijnstelling van de vordering niet onderbouwd met bescheiden. Bovendien laat het onverlet dat er een verschil is geconstateerd tussen het aantal gewerkte uren volgens de urenkaarten en het aantal uitbetaalde uren volgens de loonstroken, waardoor de door [bedrijf 1] naar aanleiding van de vordering overgelegde bescheiden niet het door de wet vereiste inzicht verschaffen. Dat er verder, zoals door [bedrijf 1] is aangevoerd, tijdens de verhoren is gebruikgemaakt van standaardvragen en dat daarbij niet alle vragen zijn ingevuld, doet niet af aan wat door de werknemers wel is verklaard. heeft verder aangevoerd dat er werknemers zijn, ten aanzien van wie verweerder geen overtreding heeft vastgesteld, en die hebben verklaard dat ze al de gewerkte uren betaald hebben gekregen. De rechtbank stelt vast dat deze verklaringen zien op de eigen situatie van de betreffende werknemers en niet op de werknemers ten aanzien van wie een overtreding is vastgesteld. Die verklaringen doen dus niet af aan de geconstateerde onduidelijkheid met betrekking tot laatstgenoemde werknemers. In zoverre vormen die verklaringen dan ook geen ontlastend bewijs. Na analyse van het boeterapport is het de rechtbank niet gebleken dat verweerder onvolledig is geweest, dan wel onzorgvuldig te werk is gegaan. Ook dit betoog van [bedrijf 1] faalt.

Gelet op het voorgaande concludeert de rechtbank dat zij geen reden ziet om de verklaringen van de werknemers ten aanzien van wie een overtreding is vastgesteld, in onderling verband en samenhang gelezen, niet aannemelijk te achten. De rechtbank gaat dan ook uit van de juistheid van de door de werknemers afgelegde verklaringen.

[bedrijf 1] wijst er verder op dat meerdere werknemers hebben verklaard in schriftjes bij te hebben gehouden hoeveel uren zij hebben gewerkt. Verweerder had hier nader onderzoek naar moeten doen. Verder kan aan de hand van de door de werknemers gebruikte elektronische sleutels vrij eenvoudig worden vastgesteld hoelang zij bezig waren per kamer en hoelang zij de betreffende dagen op de locatie werkzaam waren. Verweerder heeft ook onderzoek gedaan naar de elektronische sleutels. Dit wordt verklaard door getuige [de man 2] , meewerkend voorman van [bedrijf 2] . Het betreffende onderzoek ontbreekt echter in het dossier.

De rechtbank overweegt dat verweerder moet aantonen dat [bedrijf 1] niet aan de vordering heeft voldaan. Omdat is vastgesteld dat er discrepanties in de administratie aanwezig zijn, heeft verweerder reeds aan haar bewijslast voldaan. Als [bedrijf 1] van mening is dat uit de schriftjes van de werknemers, dan wel uit een overzicht met betrekking tot het gebruik van de elektronische sleutels zou blijken dat de administratie wel sluitend is, had het op de weg van [bedrijf 1] gelegen om deze gegevens in te brengen, en wel voordat de termijn van de door verweerder uitgebrachte vordering verliep. De rechtbank is dan ook van oordeel dat [bedrijf 1] met haar stellingen de verdeling van de bewijslast miskent. [persoon 4] heeft overigens verklaard dat zij de gewerkte uren bijhield, maar dat ze de daadwerkelijk gemaakt uren niet opschreef, omdat ze toch maar betaald werd voor 6,5 uur per dag. Ook [persoon 7] heeft verklaard dat zij haar uren bijhield in een schriftje, dat ze dan 6,5 uur opschreef en dat ze de meeruren niet opschreef, omdat ze die niet betaald kreeg. Verweerder had ook om deze reden geen aanleiding hoeven zien om de schriftjes nader te onderzoeken.

[bedrijf 1] heeft verder aangevoerd dat diverse werknemers hebben verklaard dat zij tot 28 kamers per dag zouden hebben moeten schoonmaken, wat gezien de urenlijsten aantoonbaar onjuist is. [bedrijf 1] heeft het vermoeden dat de werknemers van [bedrijf 1] in rechtstreekse opdracht van [bedrijf 3] , en dus buiten [bedrijf 1] om, meer kamers schoonmaakten dan waarvoor [bedrijf 1] opdracht had gegeven. Mogelijk werkten de werknemers dus ook langer, hoewel [bedrijf 1] daar niet mee bekend was. In dat verband is van belang dat [de vrouw] heeft verklaard dat door [bedrijf 3] , de opdrachtgever van [bedrijf 1] , soms werd gemanipuleerd met het aantal kamers. Daarnaast heeft [bedrijf 1] onder meer een overzicht ‘huisman/ [bedrijf 1] ’ overgelegd, waaruit blijkt dat de huisman in de te beoordelen periode, 7,5 uur per dag werkte. Volgens [bedrijf 1] werkte de huisman per definitie 2 uur langer dan de kamermeisjes, omdat hij een uur van tevoren aanwezig was in verband met de aanvoer van linnen en na vertrek van de kamermeisjes was hij een uur bezig met de afvoer van linnen. Hierdoor is aangetoond dat de kamermeisjes niet meer dan 6 uur per dag werkten. Dit is merkwaardig genoeg nimmer aan de orde geweest in het onderzoek van de inspectie, aldus [bedrijf 1] .

De rechtbank overweegt dat ook het hier door [bedrijf 1] aangevoerde geen verklaring biedt voor het geconstateerde verschil tussen het aantal gewerkte uren volgens de urenkaarten en het aantal uitbetaalde uren volgens de loonstroken. De urenkaarten van de huisman nemen deze onduidelijkheden ook niet weg. Voorts doet de verklaring van [bedrijf 1] niet af aan haar verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat de urenlijsten correct waren, zodat kon worden voldaan aan de vordering van verweerder. Met verweerder is de rechtbank tot slot van oordeel dat, voor zover bij [bedrijf 1] het vermoeden bestond dat haar werknemers meer kamers moesten schoonmaken en meer uren moesten werken dan waarvoor opdracht was gegeven, het op haar weg had gelegen dat naar aanleiding van de vordering met relevante bescheiden aannemelijk te maken. Van deze mogelijkheid heeft [bedrijf 1] echter geen gebruik gemaakt.

Verder heeft [bedrijf 1] erop gewezen dat aan [bedrijf 3] een boete is opgelegd wegens overtreding van de Arbeidstijdenwet (Atw) over de door [bedrijf 3] van [bedrijf 1] ingeleende werknemers. De arbeidsinspectie baseerde zich hierbij op de administratie die onderdeel is van de onderhavige kwestie en deze is dus als deugdelijk en correct beschouwd om een boete te kunnen opleggen aan [bedrijf 3] , aldus [bedrijf 1] .

De rechtbank is van oordeel dat bij overtreding van de Atw sprake is van een andere beoordeling dan de beoordeling in deze zaak. [bedrijf 3] , die in dat verband als werkgever is aangemerkt, is aangesproken op het gebrek aan rusttijden. Verweerder heeft er onbetwist op gewezen dat hierbij de vraag aan de orde is of de werknemers in een periode van een week dan wel twee weken de wettelijk voorgeschreven rusttijd genoten. Dat bij die beoordeling gegevens uit de administratie van [bedrijf 1] zijn betrokken betekent niet dat [bedrijf 1] dus haar administratie volledig op orde heeft in de zin van de Wmm en tijdig aan de vordering van verweerder heeft voldaan. Zodoende slaagt ook dit betoog van [bedrijf 1] niet.

De rechtbank overweegt voorts dat de door verweerder aan [bedrijf 1] opgelegde boete in overeenstemming is met de beleidsregel. De rechtbank ziet geen aanleiding dit beleid onredelijk te achten.

[bedrijf 1] stelt dat er omstandigheden zijn op grond waarvan matiging van de boete aan de orde is. [bedrijf 1] heeft daartoe aangevoerd dat de werknemers ten tijde van de beoordelingsperiode voor het merendeel niet beschikten over een bankrekening. Bovendien waren zij feitelijk in niets anders geïnteresseerd dan de betaling van hun loon in contanten. Verder hebben vele werknemers verklaard dat als zij daarom vroegen, zij wel degelijk loonstroken kregen. Ook zou mond-tot-mondreclame voor het aantrekken van werknemers niet werken als men niet daadwerkelijk een goede werkgever zou zijn. Geen van de werknemers heeft verder ooit een loonvordering ingesteld. Ook kan niet worden uitgesloten dat [bedrijf 3] verantwoordelijk is voor eventuele urenoverschrijdingen. Tot slot is [bedrijf 1] NEN-gecertificeerd.

De rechtbank overweegt dat de omstandigheid dat de werknemers geen loonvorderingen tegen [bedrijf 1] hebben ingesteld en dat [bedrijf 1] NEN-gecertificeerd is, niet maakt dat de overtredingen ten aanzien van de betreffende tien werknemers [bedrijf 1] in mindere mate te verwijten zijn. Verminderde verwijtbaarheid blijkt evenmin uit de omstandigheid dat de werknemers niet over bankrekeningen beschikten en niet geïnteresseerd waren in loonstroken. Het was immers niet aan de werknemers, maar aan [bedrijf 1] , als werkgever in de zin van de Wmm, om aan de vordering te voldoen door bescheiden te overleggen waaruit het daadwerkelijke betaalde loon, de daadwerkelijk betaalde vakantiebijslag en de daadwerkelijk gewerkte uren blijken. [bedrijf 1] is dan ook degene die verantwoordelijk is voor de juistheid van deze gegevens. De rechtbank benadrukt dat het werken met bankrekeningen in dit verband van essentieel belang is. Door werknemers contant te betalen, loopt [bedrijf 1] het risico dat niet kan worden aangetoond dat de lonen daadwerkelijk zijn uitbetaald. Dat komt voor rekening van [bedrijf 1] . Wat door [bedrijf 1] is aangevoerd, leidt derhalve niet tot verminderde verwijtbaarheid.

[bedrijf 1] heeft in het kader van de evenredigheid tot slot aangevoerd dat de opgelegde boete te hoog is, omdat het onderzoek naar [bedrijf 1] al breeduit in de pers is geweest. Enerzijds betekent dit dat [bedrijf 1] daarmee al gestraft is, anderzijds impliceert dit eens temeer dat de strafzaak ongetwijfeld een vervolg zal krijgen. Er moet dan ook rekening worden gehouden met een strafrechtelijke vervolging. Ook vormt de opgelegde boete een zeer zware, feitelijk onevenredig zware, financiële last. De continuïteit van de onderneming komt daardoor in gevaar, althans dreigt in gevaar te komen. De boete dreigt de onderneming dan ook onevenredig zwaar te benadelen, aldus [bedrijf 1] .

[bedrijf 1] heeft aangevoerd dat de onderneming door het onderzoek veelvuldig negatief in het nieuws is geweest. Daardoor zou reputatieschade zijn geleden met als gevolg dat de continuïteit van de onderneming in gevaar is gekomen. De rechtbank is van oordeel dat de gestelde gevolgen van de publiciteit door [bedrijf 1] niet zijn onderbouwd. Bij de belangenafweging betrekt de rechtbank voorts dat het niet voldoen aan de vordering een ernstige overtreding betreft, waarbij de grootschaligheid hiervan in dit geval bijdraagt aan de ernst. Het betreft overtredingen die, mede gelet op de omvang, nieuwswaarde genereren. In zoverre heeft [bedrijf 1] de negatieve publiciteit zelf in de hand gewerkt. De gevolgen hiervan acht de rechtbank, zonder nadere onderbouwing, niet zodanig ernstig dat dit zou moeten leiden tot het oordeel dat de boete daardoor niet meer evenredig is. Voorts betreft de strafrechtelijke vervolging van [bedrijf 1] een toekomstige onzekere gebeurtenis, zodat hiermee geen rekening wordt gehouden bij de beoordeling of de hoogte van de boete evenredig is. Wat door [bedrijf 1] in dit verband is aangevoerd vormt dan ook geen aanleiding om tot matiging van de boete over te gaan.

Tot slot heeft [bedrijf 1] aangevoerd dat de continuïteit van de onderneming in gevaar komt door de opgelegde boete. [bedrijf 1] heeft ter onderbouwing van deze stelling een aantal financiële stukken over de jaren 2015 en 2016 overgelegd. Volgens vaste jurisprudentie van de Afdeling (zie onder meer de uitspraak van 21 maart 2012, ECLI:NL:RVS:2012:BV9509) bestaat reden tot matiging van de opgelegde boete indien op basis van de door de beboete werkgever overgelegde financiële gegevens moet worden geoordeeld dat hij door de opgelegde boete onevenredig wordt getroffen. Uit de door [bedrijf 1] overgelegde jaarrekening 2015 en voorlopige jaarrekening 2016 volgt volgens [bedrijf 1] dat de resultaten negatief zijn en dat dit mede gevolg is van de opgelegde boete. Met verweerder is de rechtbank van oordeel dat deze conclusie, zonder nadere onderbouwing van de diverse posten van de (deels voorlopige) jaarrekeningen, die hier ontbreekt, niet zonder meer valt te trekken en dat daarom evenmin zonder meer kan worden geconcludeerd dat de continuïteit van de bedrijfsvoering van [bedrijf 1] ten gevolge van de opgelegde boete in gevaar komt. Dit klemt temeer nu [bedrijf 1] bij haar stelling van het totale boetebedrag uitgaat, terwijl vaststaat dat zij, vanwege de getroffen betalingsregeling, de boete niet ineens hoeft te betalen.

De rechtbank is van oordeel dat [bedrijf 1] onvoldoende heeft aangevoerd om te concluderen dat de boete onevenredig hoog is en daarmee de continuïteit van de onderneming in gevaar komt. Evenmin is aangetoond dat [bedrijf 1] vanwege de financiële situatie waarin het bedrijf verkeert niet kan voldoen aan de met verweerder getroffen afbetalingsregeling. Gelet op het vorenstaande bestaat geen grond voor een matiging van de boete. Het betoog faalt.

[bedrijf 1] heeft verder aangevoerd dat de opgelegde boete gematigd dient te worden in verband met de overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 van het EVRM.

Volgens vaste rechtspraak (zie Hoge Raad 22 april 2005, ECLI:NL:HR:2005:AO9006) geldt als uitgangspunt dat de redelijke termijn is overschreden als de termijn gelegen tussen het voornemen tot boeteoplegging en de uitspraak van de rechtbank langer is dan twee jaar. Eveneens volgens vaste rechtspraak wordt de boete gematigd met 5% per half jaar dat de redelijke termijn wordt overschreden.

De rechtbank ziet aanleiding de boete te matigen op grond van de omstandigheid dat de beoordeling van de boete door de rechter niet binnen een redelijke termijn heeft plaatsgevonden. Deze termijn vangt aan op het moment waarop jegens de beboete een handeling is verricht waaraan deze in redelijkheid de verwachting kan ontlenen dat aan hem een boete zal worden opgelegd. In deze zaak kan de aanvang van de termijn worden gesteld op 11 juni 2014, de datum van de kennisgeving van de boete. Nu geen sprake is van bijzondere omstandigheden die een langere behandelduur rechtvaardigen, is ten tijde van deze uitspraak, op 14 april 2017, de redelijke termijn met ruim tien maanden overschreden. De rechtbank ziet daarom aanleiding de boete met 10% te matigen. Gelet op vaste jurisprudentie (zie onder meer de uitspraak van 23 juni 2016 van het Gerechtshof Amsterdam ECLI:NL:GHAMS:2016:2777) is bij overschrijding van de redelijke termijn tussen de 6 en 12 maanden de maximale vermindering van de boete gesteld op €5.000,- Dat betekent dat de rechtbank met toepassing van artikel 8:72a van de Awb de boete zal vaststellen op € 47.000,- (€ 52.000,- minus € 5.000,-).

Gelet op wat hiervoor is overwogen over de redelijke termijn is er grond om het beroep gegrond te verklaren, het bestreden besluiten te vernietigen, de boete vast te stellen op € 47.000,- en te bepalen dat voor wat betreft de vaststelling van de boete deze uitspraak in zoverre in de plaats treedt van het bestreden besluit.

Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, dient het door [bedrijf 1] betaalde griffierecht van € 331,- te worden vergoed. De rechtbank is van oordeel dat de vergoeding hiervan ten laste van de Staat der Nederlanden dient te komen, omdat de gegrondverklaring van het beroep is gelegen in de overschrijding van de redelijke termijn in de beroepsfase.

Om voornoemde reden veroordeelt de rechtbank de Staat der Nederlanden eveneens in de door [bedrijf 1] gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 495,- (1 punt voor het indienen van een beroepschrift met een waarde per punt van € 495,-, wegingsfactor 1). De rechtbank kent in dit beroep geen punten toe voor het verschijnen op de zittingen, nu de Staat der Nederlanden in het beroep met zaaknummer 15/7425 ( [bedrijf 2] ), dat gelijktijdig ter zitting is behandeld, reeds is veroordeeld tot vergoeding van deze kosten.