Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 29-05-2017, ECLI:NL:GHARL:2017:4426, Avnr: 1280-16

1. Bij arrest van dit hof van 21 juli 2015 is verzoeker vrijgesproken van het hem onder 1 en 2 tenlastegelegde. Tegen deze uitspraak is door het openbaar ministerie beroep in cassatie ingesteld. Bij arrest van de Hoge Raad van 31 mei 2016 is het beroep in cassatie niet-ontvankelijk verklaard. De zaak is derhalve geëindigd zonder oplegging van straf of maatregel.

2. Het verzoekschrift is tijdig ingediend en verzoeker is in zoverre ontvankelijk.

3. De raadsman heeft het verzoek nader toegelicht en onderbouwd en als vergoeding voor immateriële schade een bedrag van € 63.940,-- en voor materiële schade een bedrag van € 100.064,29 gevraagd en de wettelijke rente over de schadevergoeding.

4. De advocaat-generaal heeft gepersisteerd bij het advies te weten dat er geen gronden van billijkheid zijn om de gevraagde bedragen toe te wijzen.

5. Op grond van het bepaalde in artikel 89 en verder van het Wetboek van Strafvordering kan de rechter aan de gewezen verdachte, in het geval de zaak is geëindigd zonder oplegging van straf of maatregel of met zodanige oplegging, doch op grond van een feit waarvoor voorlopige hechtenis niet is toegelaten, en de rechter daarvoor – alle omstandigheden in aanmerking genomen – gronden van billijkheid aanwezig acht, een vergoeding toekennen voor schade die hij heeft geleden ten gevolge van ondergane verzekering en/of voorlopige hechtenis.

6. Verzoeker is op 14 januari 2013 in verzekering gesteld. Op 17 januari 2013 is de bewaring van verzoeker bevolen en vervolgens de gevangenhouding. Verzoeker heeft de periode tot 1 februari 2013 in beperkingen doorgebracht. Bij vonnis van de rechtbank Midden-Nederland van 12 februari 2014 werd verzoeker vrijgesproken en is hij onmiddellijk in vrijheid gesteld.

Verzoeker heeft derhalve 394 dagen in verzekering en voorlopige hechtenis doorgebracht, waarvan 18 dagen in het politiebureau en/of in beperkingen.

7. Het hof is – met de advocaat-generaal – van oordeel dat geen gronden van billijkheid aanwezig zijn die enige vergoeding rechtvaardigen. Verzoeker heeft, zoals ook overwogen in het arrest van het hof steeds wisselende en aantoonbaar leugenachtig gebleken verklaringen afgelegd en geconfronteerd met onjuistheden in zijn verklaringen heeft hij zijn verklaringen steeds aangepast naar de op dat moment bekend zijnde onderzoeksresultaten, of verklaard dat hij het niet meer wist. De strafkamer van het hof heeft de verdediging niet gevolgd in het betoog dat sprake zou zijn van een feilbaar geheugen waardoor inconsistenties optreden in de verklaringen van verzoeker. Verzoeker heeft de waarheidsvinding ernstig belemmerd en hij moet zelf verantwoordelijk worden gehouden voor het feit dat zulks heeft geleid tot een detentie als thans aan de orde en voor het ten gevolge daarvan ontstaan en vergroten van de schade waarvan hij thans vergoeding verzoekt. Het verzoek om een vergoeding ex artikel 89 van het Wetboek van Strafvordering dient dientengevolge te worden afgewezen.