Gerechtshof Amsterdam, 28-03-2017, ECLI:NL:GHAMS:2017:1065, 200.203.350/01

[appellant] heeft in eerste aanleg verzocht dat hem een beslagvrije voet wordt toegekend omdat hij door de beslaglegging over onvoldoende middelen van bestaan beschikt om in zijn levensonderhoud te voorzien. De kantonrechter heeft dat verzoek afgewezen, kort gezegd op de grond dat [appellant] onvoldoende bewijsstukken heeft overgelegd waaruit zijn stelling blijkt.

Tegen dit oordeel en hetgeen daaraan ten grondslag is gelegd komt [appellant] in hoger beroep met een grief op, inhoudend dat de kantonrechter ten onrechte heeft geoordeeld dat hem geen beslagvrije voet toekomt. [appellant] heeft in hoger beroep nog producties van uitkeringsspecificaties van de AOW en voornoemd (klein) aanvullend pensioen van het SPF overgelegd, alsmede kopieën van zijn paspoort en uitdraaien van een website, waaruit volgens hem volgt dat het hem niet is toegestaan in [land] te werken. Volgens [appellant] bewijst een en ander dat hij over onvoldoende middelen van bestaan beschikt en komt hem een beslagvrije voet toe.

Voorop staat dat volgens artikel 477e Rechtsvordering voor [appellant] ter zake de vorderingen van [X] in beginsel geen beslagvrije voet geldt nu hij in [land] woont. Een beslagvrije voet kan alleen worden vastgesteld indien [appellant] aantoont dat hij buiten deze vorderingen onvoldoende middelen van bestaan heeft. Hierbij is het aan hem om een volledig inzicht te geven in zijn financiële situatie.

Dit volledig inzicht heeft [appellant] niet gegeven. Anders dan een in eerste aanleg overgelegd overzicht genummerd [nummer] van stortingen en opnames in de periode 1 maart 2016 tot en met 29 mei 2016 (hierna: het overzicht) ontbreekt elk eenduidig gegeven waaruit een dergelijk beeld kan worden verkregen. [appellant] heeft geen bankafschriften overgelegd van de rekening(en) waarop zijn uitkeringen worden gestort noch van de rekening via welke de betalingen van de diverse intercontinentale vluchten die hij in de afgelopen jaren heeft gemaakt (Dominicaanse Republiek, Thailand) hebben plaatsgevonden. Gegevens van de belastingdienst ontbreken evenzeer. Reeds om die reden faalt het beroep.

Daar komt bij dat uit de gegevens die [appellant] wel heeft overgelegd aannemelijk lijkt dat hij wel degelijk over voldoende middelen van bestaan beschikt, hetzij uit hoofde van een inkomen hetzij uit vermogen, en dat hij in staat zou moeten zijn de vorderingen van [X] te voldoen. Uit de gegevens van genoemde website volgt immers dat om in aanmerking te komen voor een ‘retirement’ visum, dat aan [appellant] is verstrekt, de betrokkene maandelijks ten minste 65.000 baht aan inkomen dient te hebben (overeenkomend met ongeveer € 1.740,-) dan wel een banktegoed van minimaal 800.000 baht (overeenkomend met ongeveer € 21.400,-). Uit eerder genoemd overzicht volgt voorts dat [appellant] gemiddeld maandelijks (uit baht omgerekend en afgerond) € 1.480,- aan opnames doet en € 1.400,- aan stortingen. Een en ander verhoudt zich niet met zijn stelling dat hij slechts een maandelijks inkomen geniet van rond de € 1.159,- en overigens geen middelen van bestaan heeft. [appellant] was ter terechtzitting niet aanwezig om daarover uitleg te geven en zijn advocaat heeft desgevraagd ook geen verklaring hiervoor kunnen geven. Zij heeft erkend dat deze gegevens er op duiden dat [appellant] toch andere middelen van bestaan heeft dan die hij heeft opgegeven. Ook om deze reden faalt het beroep.

Nu meteen uitspraak wordt gedaan in de hoofdzaak, behoeft het verzoek om het treffen van een voorlopige voorziening geen bespreking. Bij deze stand van zaken dienen voorts de proceskosten van de eerste aanleg en het hoger beroep (in de hoofdzaak) voor rekening van [appellant] te komen. De kosten van het incident worden begroot op nihil, gelet op de samenhang en gelijktijdige behandeling daarvan met de hoofdzaak.