Centrale Raad van Beroep, 14-06-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2075, 16/457 AWBZ

1.1.

Het Zorgkantoor heeft aan appellant op grond van de Regeling subsidies AWBZ (Rsa) voor het jaar 2012 een persoonsgebonden budget (pgb) van € 27.249,79 verleend.

1.2.

1.3.

Bij besluit van 9 juni 2015 (bestreden besluit) heeft het Zorgkantoor, voor zover van belang, het bezwaar tegen het besluit van 22 mei 2014 ongegrond verklaard. Daaraan heeft het Zorgkantoor, kort samengevat, ten grondslag gelegd dat appellant onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt dat hij in de periode van 1 januari 2012 tot en met 15 augustus 2012 zorg als bedoeld in de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ) heeft ingekocht bij zijn zorgverleners [zorgverlener A] en [zorgverlener B] .

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Daarbij heeft de rechtbank overwogen dat appellant de besteding van het pgb niet op controleerbare en verfieerbare wijze heeft verantwoord. Appellant heeft gehandeld in strijd met artikel 2.6.9, eerste lid, van de Rsa. De rechtbank heeft verder overwogen dat het Zorgkantoor in redelijkheid gebruik heeft kunnen maken van zijn bevoegdheid om het voor 2012 verleende pgb lager vast te stellen en van zijn bevoegdheid tot terugvordering van de onverschuldigd betaalde voorschotten.

3. Appellant heeft de aangevallen uitspraak gemotiveerd bestreden. Hij stelt zich, kort samengevat, op het standpunt dat hij voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat hij het pgb geheel aan AWBZ-zorg heeft besteed. Hij heeft immers een bedrag van € 5.852,- naar zijn zorgverleners overgemaakt. Daarnaast heeft hij een bedrag van in totaal € 7.610,- opgenomen en is een bedrag van € 4.231,- aan belastingen afgeschreven. Het totaal van deze bedragen,

€ 17.693,- is nagenoeg gelijk aan het bedrag van € 17.736,04 dat wordt teruggevorderd. Verder is er samenhang tussen de opgenomen bedragen en de afgesproken tarieven in de zorgovereenkomsten en de loonspecificaties. Aanknopingspunten dat deze bedragen zijn besteed aan zorg zijn te vinden in de opgestelde zorgcontracten. Daarnaast gaat het om handelingen tussen familieleden wat een informeler karakter met zich brengt. Appellant heeft ten slotte aangevoerd dat het Zorgkantoor hem geen redelijke gelegenheid heeft gegeven om het pgb adequaat te verantwoorden.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Vast staat dat appellant zorgverlener Pershad voor de periode van 1 januari 2012 tot en met 15 augustus 2012 in strijd met artikel 2.6.9, eerste lid, aanhef en onder j, van de Rsa niet giraal heeft betaald. Verder heeft appellant over die periode geen declaraties van zorgverlener [zorgverlener B] verstrekt wat in strijd is met het bepaalde in artikel 2.6.9, eerste lid, aanhef en onder d, van de Rsa. Het Zorgkantoor was daarom bevoegd om met toepassing van artikel 4:46, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) het pgb lager vast te stellen.

4.2.

Zoals de Raad eerder heeft overwogen (zie de uitspraak van 1 mei 2013, ECLI:NL:CRVB:2013:BZ9635) moet het Zorgkantoor de bevoegdheid om pgb’s lager vast te stellen uitoefenen met inachtneming van het geschreven en het ongeschreven recht, daaronder begrepen de in artikel 3:4 van de Awb neergelegde verplichting tot evenredige belangenafweging.

4.3.

De door appellant aangevoerde omstandigheden maken niet dat moet worden geoordeeld dat het Zorgkantoor niet in redelijkheid tot zijn belangenafweging heeft kunnen komen. De rechtbank heeft met juistheid overwogen dat de stelling van appellant dat het Zorgkantoor hem geen redelijke gelegenheid gegeven om het pgb adequaat te verantwoorden feitelijke grondslag mist. Verder kan, anders dan appellant betoogt, uit de gedingstukken niet worden afgeleid dat de zorg waarvoor het pgb is verstrekt, ook daadwerkelijk aan appellant is verleend en hiervoor ook daadwerkelijk is betaald. De bedragen die zijn vermeld op het verantwoordingsformulier, de tarieven die in de zorgovereenkomsten zijn overeengekomen, de loonstroken en de hoogte van de girale betalingen en pinopnamen wijken namelijk zodanig van elkaar af dat geen sprake is van samenhang tussen deze stukken. Het Zorgkantoor heeft het belang van handhaving van de niet nagekomen verplichtingen dan ook kunnen laten prevaleren boven het belang van appellant.

4.4.

Gelet op wat hiervoor is overwogen heeft het Zorgkantoor € 17.736,04 aan voorschotten onverschuldigd betaald en was het tot terugvordering daarvan bevoegd. Appellant heeft verder geen omstandigheden aangevoerd op grond waarvan het Zorgkantoor niet redelijkerwijs tot terugvordering heeft kunnen overgaan.

4.5.

Uit het vorenoverwogene volgt dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt. Het verzoek om schadevergoeding wordt afgewezen.