Centrale Raad van Beroep, 30-05-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:1930, 16/5000 PW

1.1.

Appellant ontving sinds 27 januari 2014 bijstand ingevolge de Wet werk en bijstand (WWB) naar de norm voor een alleenstaande.

1.2.

Naar aanleiding van een signaal van het inlichtingenbureau op 15 augustus 2014 dat appellant meer dan één kenteken op zijn naam heeft staan heeft een sociale rechercheur van de gemeente Wageningen een onderzoek ingesteld naar de rechtmatigheid van de aan appellant verleende bijstand. In dat kader heeft de sociaal rechercheur onder meer gegevens opgevraagd bij de Dienst Wegverkeer (RDW), internetonderzoek verricht en op 29 augustus 2014 appellant gehoord. Bij het onderzoek is vastgesteld dat in de periode van 27 januari 2014 tot en met 29 augustus 2014 zes auto’s op naam van appellant geregistreerd stonden. De bevindingen van het onderzoek zijn neergelegd in een rapport van 3 september 2014.

1.3.

1.4.

Appellant heeft op 23 februari 2015 een aanvraag om bijstand ingevolge de Participatiewet (PW) ingediend.

1.5.

Bij besluit van 18 mei 2015 heeft het college aan appellant met ingang van 15 april 2015 bijstand op grond van de PW toegekend naar de norm voor een alleenstaande. Aan de besluitvorming ligt ten grondslag dat appellant tot en met 14 april 2015 kentekens op zijn naam had staan. Hierdoor kan het recht op bijstand tot 15 april 2015 niet worden vastgesteld. Tevens heeft het college bij dat besluit een maatregel opgelegd bestaande uit een verlaging van de bijstand van 100% voor de duur van een maand. Hieraan heeft het college ten grondslag gelegd dat sprake is van tekortschietend besef van verantwoordelijkheid omdat appellant de auto’s zonder (geldelijke) tegenprestatie heeft overdragen aan een derde.

1.6.

Bij besluit van 1 juni 2015 (bestreden besluit 1) heeft het college de bezwaren tegen de besluiten van 15 september 2014 en 17 september 2014 ongegrond verklaard.

1.7.

Bij besluit van 20 november 2015 (bestreden besluit 2) heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 18 mei 2015 ongegrond verklaard.

2. Bij aangevallen uitspraak 1 heeft de rechtbank het beroep tegen bestreden besluit 1 ongegrond verklaard. Bij aangevallen uitspraak 2 heeft de rechtbank het beroep tegen bestreden besluit 2 ongegrond verklaard.

3. Appellant heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraken gekeerd. Appellant heeft daartoe aangevoerd dat de auto’s weliswaar op zijn naam stonden, maar dat deze niet tot zijn vermogen gerekend moeten worden. En ook als vastgesteld zou worden dat de auto’s als eigendom van appellant te gelden hebben, is het niet redelijk om deze tot zijn vermogen te rekenen. Het was immers niet zo dat appellant over dit vermogen kon en mocht beschikken als bij eigendomsrechten is bedoeld.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

De hier te beoordelen periode loopt van 27 januari 2014 tot en met 15 september 2014.

4.2.

Vaststaat dat in de te beoordelen periode zes auto’s op naam van appellant stonden geregistreerd bij de RDW.

4.3.

Het gegeven dat een kentekenbewijs van een voertuig op naam van een betrokkene staat, rechtvaardigt de vooronderstelling dat dit voertuig een bestanddeel vormt van het vermogen waarover een betrokkene beschikt of redelijkerwijs kan beschikken. In een dergelijke situatie is het aan de betrokkene om aannemelijk te maken dat het tegendeel het geval is. Appellant is daarin niet geslaagd.

4.4.

Appellant heeft gesteld dat de kentekens op zijn naam waren gesteld om de auto’s in het kader van een echtscheiding waarin zijn vader verwikkeld was buiten de verdeling van de gemeenschap te laten. De rechtbank heeft terecht overwogen dat dit betekent dat daarmee ook is beoogd de eigendom van deze auto’s op appellant over te laten gaan. Dat de vader van appellant alle met de auto’s samenhangende kosten heeft betaald, maakt in het licht daarvan niet dat de eigendom van deze auto’s bij de vader van appellant berust. Appellant is er niet in geslaagd aannemelijk te maken dat de auto’s geen bestanddeel vormen van zijn vermogen en dat hij niet over de auto’s kon beschikken.

4.5.

Appellant heeft de op hem rustende inlichtingenverplichting geschonden door geen melding te doen aan het college van de eigendom van de auto’s en geen gegevens te verstrekken over de waarde ervan. Aangezien controleerbare gegevens over de waarde van de auto’s ontbreken, kan het recht op bijstand over de te beoordelen periode niet worden vastgesteld. Aan de voorwaarden voor intrekking van de bijstand op grond van artikel 54, derde lid, van de WWB is dan ook voldaan.

4.6.

Appellant heeft geen zelfstandige gronden aangevoerd tegen de terugvordering, zodat die verder geen bespreking behoeft.

4.7.

Uit 4.2 tot en met 4.6 volgt dat het hoger beroep tegen aangevallen uitspraak 1 niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak 1 moet worden bevestigd.

4.8.

Artikel 18, tweede lid, van de PW bepaalt, voor zover thans van belang, dat het college, indien de belanghebbende naar het oordeel van het college tekortschietend besef van verantwoordelijkheid betoont voor de voorziening in het bestaan, de bijstand overeenkomstig de verordening verlaagt. Deze verordening is in dit geval de Afstemmingsverordening Wageningen 2015 (Verordening).

4.9.

4.10.

De rechtbank heeft terecht overwogen dat het overdragen van de auto’s zonder tegenprestatie gezien kan worden als een tekortschietend besef van verantwoordelijkheid. Met het om niet overdragen van deze vermogensbestanddelen heeft appellant zijn vermogen verlaagd en daardoor vervroegd een beroep op bijstand moeten doen. Het college was gelet op artikel 18, tweede lid, van de PW dan ook gehouden bij wijze van maatregel de bijstand van appellant te verlagen. Nu appellant hier voor het overige niets tegen heeft ingebracht, bestaat geen aanleiding bestreden besluit 2 voor onjuist te houden.

4.11.

Uit 4.8 tot en met 4.10 volgt dat het hoger beroep tegen aangevallen uitspraak 2 niet slaagt, zodat aangevallen uitspraak 2 ook moet worden bevestigd.