Centrale Raad van Beroep, 12-04-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:1864, 15/7747 WIA

1.1.

1.2.

1.3.

Op 3 juli 2014 heeft appellante aan het Uwv gemeld dat haar gezondheid is verslechterd wegens toegenomen schouderklachten. Door het Uwv is een medisch onderzoek verricht in de vorm van dossierstudie door een verzekeringsarts. Appellante is echter niet gezien op het spreekuur van deze arts. De verzekeringsarts heeft informatie opgevraagd en deze ontvangen bij brief van 16 oktober 2014 van orthopedisch chirurg dr. J.W. Morrenhof. De verzekeringsarts is mede op basis van deze informatie tot de conclusie gekomen dat de belastbaarheid van appellante op 3 juli 2014 ongewijzigd was ten opzichte van de laatste medische beoordeling in april 2014, die ten grondslag heeft gelegen aan het in 1.2 vermelde besluit van 20 mei 2014.

1.4.

Bij besluit van 14 november 2014 heeft het Uwv vastgesteld dat voor appellante met ingang van 3 juli 2014 geen recht is ontstaan op een Wet WIA-uitkering. Appellante heeft tegen dit besluit bezwaar gemaakt.

1.5.

Tijdens de hoorzitting in het kader van de bezwaarprocedure is appellante gezien door een verzekeringsarts bezwaar en beroep. Ook heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep kennis genomen van de door appellante overgelegde medicatielijst van 18 maart 2015. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in een rapport van 12 mei 2015 geconcludeerd dat er geen reden is om af te wijken van het oordeel van de verzekeringsarts. Een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft het arbeidsongeschiktheidspercentage van appellante blijkens een rapport van 13 mei 2015 berekend op minder dan 35%.

1.6.

Bij beslissing op bezwaar van 18 mei 2015 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante ongegrond verklaard en het besluit van 14 november 2014 gehandhaafd.

3.1.

Appellante heeft in hoger beroep het standpunt herhaald dat het medisch onderzoek onzorgvuldig en onvolledig is geweest, omdat de verzekeringsarts bezwaar en beroep onvoldoende rekening heeft gehouden met haar beperkingen. Ter onderbouwing van haar standpunt heeft appellante in hoger beroep medische stukken overgelegd.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

Appellante heeft in hoger beroep de in beroep aangevoerde gronden herhaald. De rechtbank heeft deze beroepsgronden afdoende besproken en heeft overtuigend gemotiveerd waarom deze niet slagen. Het oordeel van de rechtbank en de daaraan ten grondslag gelegde overwegingen worden onderschreven. Voor een andersluidend oordeel zijn in hoger beroep geen aanknopingspunten naar voren gekomen.

4.2.

Wat betreft de door appellante overgelegde medische stukken wordt overwogen dat deze stukken alle betrekking hebben op de periode vanaf maart 2015 tot en met november 2016, dus ruim na de datum in geding, te weten 3 juli 2014. Ook bevatten deze stukken geen nieuwe gegevens over de medische situatie van appellante ten tijde van de datum in geding. Dit geldt ook voor de brief van 13 februari 2017 van orthopedisch chirurg A.E.E.P.M. Leeuwensteijn en de brief van 16 februari 2017 van orthopedisch chirurg dr. L.I.F. Penning. In deze brieven hebben de orthopedisch chirurgen antwoord gegeven op de door de gemachtigde van appellante gestelde vragen over de klachten en beperkingen van appellante. In antwoord op de vraag over de belastbaarheid van appellante voor arbeid hebben de orthopedisch chirurgen vermeld dat zij daarover geen uitspraak kunnen doen. Op de vraag of de beperkingen van appellante na 3 juli 2014 zijn toe- of afgenomen heeft Leeuwensteijn geantwoord dat dit voor de voetklachten onbekend is. Wat betreft de schouderklachten heeft Penning geantwoord dat de klachten aan de linkerschouder persisterend zijn. Gelet op deze informatie heeft de Raad geen aanleiding gezien voor het inschakelen van een deskundige, zoals door appellante is verzocht.

4.3.

Uit wat is overwogen in 4.1 en 4.2 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.