Centrale Raad van Beroep, 11-05-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:1827, 15/5546 MPW

1.1.

Betrokkene is in 1993 als beroepsmilitair uitgezonden geweest naar het voormalige Joegoslavië (UNPROFOR) en in 1994 naar Zaïre (Provide Care). Met een op 10 december 2009 ontvangen brief heeft hij verzocht om toekenning van een militair invaliditeitspensioen. Daarop heeft verzekeringsarts S. Woudstra hem onderzocht, van welk verzekeringsgeneeskundig onderzoek op 12 juli 2010 een rapport is uitgebracht.

1.2.

Bij besluit van 29 juli 2010 heeft de minister betrokkene met ingang van 10 december 2008 een militair invaliditeitspensioen toegekend naar een voorlopig vastgestelde mate van invaliditeit met dienstverband van 25% vanwege een psychische aandoening van traumatische aard. Hiertegen heeft betrokkene bezwaar gemaakt. Hij heeft daarbij een rapportage van psychiater dr. R.V. Schwarz van 27 februari 2011 overgelegd, waarin deze onder meer concludeert dat de mate van invaliditeit van betrokkene 38% bedraagt. Bij besluit van 29 juli 2014 (bestreden besluit) heeft de minister het bezwaar tegen het besluit van 29 juli 2010 gegrond verklaard in die zin dat de mate van invaliditeit met ingang van 10 december 2008 wordt vastgesteld op 26,25%. Voor het overige heeft de minister het bezwaar ongegrond verklaard.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank, met bepalingen over proceskosten en griffierecht, het beroep van betrokkene gegrond verklaard, het bestreden besluit vernietigd, het besluit van 29 juli 2010 herroepen voor wat betreft de mate van invaliditeit met dienstverband, bepaald dat de mate van invaliditeit met dienstverband te rekenen vanaf

10 december 2008 wordt vastgesteld op 28,75% en bepaald dat de uitspraak in de plaats treedt van het bestreden besluit. Daartoe heeft de rechtbank overwogen dat er onvoldoende aanknopingspunten zijn voor het oordeel dat de minister met de indeling in klasse 2 een te lage score heeft gehanteerd voor de beperkingen in de subrubrieken mobiliteit en structuur aanbrengen. Wat betreft de beperkingen in de seksuele functie wordt de indeling in klasse 0 in voldoende mate gedragen door de in het rapport van het verzekeringsgeneeskundig onderzoek weergegeven beschouwingen. De score voor de beperkingen in het slapen heeft de minister echter te laag vastgesteld. Omdat betrokkene sinds april 2010 Topamax gebruikt en voor die tijd joints als automedicatie om zijn nachtmerries te onderdrukken en langer te kunnen doorslapen, is voldoende aannemelijk dat betrokkene op de peildatum min of meer permanent medicatie gebruikte voor zijn slaapproblemen. Dat het middel Topamax niet als slaapmiddel is geregistreerd, maakt niet dat geen sprake is van slaapmedicatie in de zin van de tot het PTSS Protocol behorende Beoordelingslijst vastleggen psychische beperkingen (Beoordelingslijst). Omdat betrokkene ook aan de overige factoren voldoet die bij klasse 3 zijn genoemd, gaat de rechtbank uit van een score 3 in de subrubriek slapen. Uitgaande van deze score heeft de rechtbank de mate van invaliditeit van betrokkene vastgesteld op 28,75%.

3. Partijen hebben zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Het hoger beroep van de minister richt zich tegen het oordeel van de rechtbank over de waardering van de beperkingen van betrokkene in de subrubriek slapen op basis van het PTSS Protocol. De Raad stelt vast dat de rechtbank, zoals de minister heeft aangevoerd, ten onrechte niet is uitgegaan van de situatie op de zogenoemde peildatum, in dit geval 10 december 2009. Op die datum gebruikte betrokkene geen slaapmedicatie. Het blowen van joints ter onderdrukking van nachtmerries kan niet als slaapmedicatie worden aangemerkt. Er is daarom geen sprake van “min of meer permanente slaapmedicatie”, zoals is vermeld bij klasse 3 in de subrubriek slapen van de Beoordelingslijst. Op de peildatum rookte betrokkene elke avond één tot twee joints voor het slapen gaan waardoor hij slechts een paar keer per maand een nachtmerrie had en langer doorsliep, zoals is vermeld in het verzekeringsgeneeskundig rapport van 12 juli 2010. Daarom is een indeling in klasse 1 op zijn plaats. Hieruit volgt dat het hoger beroep van de minister slaagt.

4.2.

Het hoger beroep van betrokkene is gericht tegen de volgens hem te lage scores in de subrubrieken mobiliteit, structuur aanbrengen en seksuele functie.

4.3.

Omwille van de duidelijkheid zal de Raad de aangevallen uitspraak in zijn geheel vernietigen. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaren.