Centrale Raad van Beroep, 16-05-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:1822, 15/4823 WWB

1.1.

De Raad heeft in zijn tussenuitspraak geoordeeld dat het bestreden besluit een deugdelijke motivering ontbeert. Het college is er ten onrechte vanuit gegaan dat het recht op bijstand van appellante gedurende de te beoordelen periode, namelijk van 12 februari 2014 tot en met 6 juni 2014, niet was vast te stellen. De door appellante ontvangen bedragen overtroffen elke maand het bedrag van de voor appellante toepasselijke bijstandsnorm, met uitzondering van de maanden april en mei 2014. In die maanden heeft appellante bedragen ontvangen die die norm niet overstegen. Bij de tussenuitspraak heeft de Raad daarom geoordeeld dat het recht over de te beoordelen periode wel was vast te stellen en het college opgedragen het motiveringsgebrek te herstellen.

1.2.

Bij het nader besluit heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 6 juni 2014 tot afwijzing van de aanvraag om bijstand van appellante gedeeltelijk gegrond verklaard. Het college heeft appellante daarbij alsnog bijstand toegekend vanaf 1 april 2014, met verrekening van de door haar ontvangen middelen. Tevens heeft het college aan appellante voor de gemaakte kosten in bezwaar een bedrag van in totaal € 992,- toegekend.

2. De zienswijze van appellante houdt in dat zij zich kan vinden in de volledige toekenning van bijstand over de maanden april en mei 2014. Zij heeft daarnaast haar standpunt dat alle betalingen door N leningen betreffen herhaald en opgemerkt dat in rechtsoverweging 4.5 van de tussenuitspraak bedragen zijn vermeld die zij aan N heeft overgemaakt. Verder heeft zij laten weten dat zij zich niet kan verenigen met de wijze waarop de bijstand wordt verrekend en uitbetaald.

3. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

3.1.

Uit overweging 4.10 van de tussenuitspraak vloeit voort dat het beroep gegrond moet worden verklaard en dat het bestreden besluit moet worden vernietigd op grond van strijd met de artikelen 3:2 en 7:12, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). De rechtbank heeft dit niet onderkend. De aangevallen uitspraak komt daarom eveneens voor vernietiging in aanmerking. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het beroep gegrond verklaren en het bestreden besluit vernietigen wegens strijd met de artikelen 3:2 en 7:12, eerste lid, van de Awb.

3.2.

Het college heeft bij het nader besluit het door de Raad geconstateerde motiveringsgebrek hersteld. Dit besluit wordt, nu daarmee niet volledig is tegemoetgekomen aan de bezwaren van appellante, met toepassing van de artikelen 6:19, eerste lid, en 6:24 van de Awb bij het geding in hoger beroep betrokken voor zover het de periode van 12 februari 2014 tot 1 april 2014 betreft, aangezien appellante zich met de toekenning van bijstand met ingang van 1 april 2014 kan verenigen.

3.3.

Uit overweging 4.9 van de tussenuitspraak volgt dat appellante niet aannemelijk heeft gemaakt dat zij in de periode van 12 februari 2014 tot 1 april 2014 in bijstandbehoevende omstandigheden verkeerde. Wat zij na de tussenuitspraak naar voren heeft gebracht leidt niet tot een ander oordeel. Het college heeft de afwijzing van het verzoek om bijstand over die periode dan ook terecht gehandhaafd. Het beroep tegen het nader besluit is daarom ongegrond.

3.4.

Wat appellante heeft aangevoerd over de wijze waarop de bijstand na het nader besluit wordt betaald en verrekend blijft buiten bespreking, omdat de uitvoering van het nader besluit in dit geding niet ter beoordeling staat.