Centrale Raad van Beroep, 17-05-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:1807, 16/5722 WMO15

1.1.

Appellante, van Surinaamse nationaliteit, is in 2011 naar Nederland verhuisd. Zij is moeder van [naam] , geboren [in] 2012, met de Nederlandse nationaliteit. Sinds 2015 heeft appellante een verblijfsgunning om in Nederland bij haar minderjarige zoon te verblijven. Zij ontvangt een bijstandsuitkering naar de norm van een eenoudergezin.

1.2.

Appellante en haar zoon wonen sinds 2013 bij de tante van appellante in [gemeente] . Appellante en haar zoon hebben op 19 november 2015 de woning van de tante verlaten.

1.3.

Appellante heeft op 20 november 2015 het college verzocht een maatwerkvoorziening te treffen bestaande uit passende maatschappelijke opvang. Het college is een onderzoek gestart en heeft appellante en haar zoon tijdelijk geplaatst in een Stayokay hostel.

1.4.

Bij besluit van 23 november 2015 heeft het college de aanvraag van 20 november 2015 afgewezen.

1.5.

Bij besluit van 3 februari 2016 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar van appellante tegen het besluit van 23 november 2015 ongegrond verklaard. Het college heeft de afwijzing van de aanvraag gebaseerd op artikel 1.2.1, aanhef en onder c, van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo 2015). Volgens het college kan appellante op eigen kracht in woonruimte voorzien nu zij een eigen inkomen heeft.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep ongegrond verklaard en het verzoek om schadevergoeding afgewezen. Volgens de rechtbank zijn appellante en haar zoon feitelijk niet dakloos geweest. Zij verbleven bij wijze van opvang in een Stayokay hostel en zijn daarna feitelijk opgevangen bij de tante van appellante. Appellante ontvangt een bijstandsuitkering, waarmee zij in staat moet worden geacht met hulp van haar netwerk of anderszins zelf in woonruimte te kunnen voorzien. Het college heeft daarom terecht de

Wmo-aanvraag afgewezen.

3. Appellante heeft hoger beroep ingesteld tegen de aangevallen uitspraak en heeft een verzoek om schadevergoeding gedaan.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

De rechtbank is op de in de aangevallen uitspraak weergegeven overwegingen tot het oordeel gekomen dat het college terecht de aanvraag om opvang op grond van de Wmo 2015 heeft afgewezen. De Raad onderschrijft de overwegingen van de rechtbank volledig en verenigt zich met het op grond daarvan door de rechtbank gegeven oordeel. In aanvulling hierop is de Raad nog van oordeel dat appellante mogelijk laat heeft gehoord dat zij het hostel moest verlaten maar dat, nu appellante met haar inkomen geacht moet worden zelf in woonruimte te kunnen voorzien, niet kan worden gezegd dat het college onzorgvuldig heeft gehandeld door het verblijf van appellante in het hostel per 27 november 2015 niet langer te vergoeden. Verder is de Raad van oordeel dat, ondanks dat het onderzoek van het college summier is geweest, het college de juiste informatie heeft verkregen.

4.2.

Appellante heeft in hoger beroep geen nieuwe gronden naar voren gebracht en/of gemotiveerd waarom de rechtbank tot een ander oordeel had moeten komen. Het hoger beroep slaagt daarom niet. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd en het verzoek om schadevergoeding zal worden afgewezen.