Centrale Raad van Beroep, 17-05-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:1805, 16/4927 WMO15

1.1.

Appellante 1, van Nicaraguaanse nationaliteit, verblijft sinds 2002 in Nederland. Zij heeft twee minderjarige dochters, appellanten 2 en 3. Appellante 2 heeft de Nederlandse nationaliteit.

1.2.

Het college heeft appellanten sinds 2013 maatschappelijk opvang geboden op vakantiepark [vakantiepark] .

1.3.

1.4.

Bij besluit van 1 juni 2015, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 9 november 2015 (bestreden besluit), heeft het college dit verzoek afgewezen. Daarbij heeft het college overwogen dat niet is gebleken dat de opvang in [vakantiepark] niet voldoet aan de minimale vereisten.

1.5.

Op 15 februari 2016 zijn appellanten verhuisd naar de opvangvoorziening aan de [opvangvoorziening] .

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep wegens het ontbreken van procesbelang niet-ontvankelijk verklaard. Volgens de rechtbank verblijven appellanten niet langer in [vakantiepark] , maar zijn zij verhuisd naar de [opvangvoorziening] . De stelling dat tijdens het verblijf in [vakantiepark] geen adequate voorziening is geboden en dat appellanten daardoor schade hebben geleden is niet onderbouwd.

3. Appellanten hebben hoger beroep ingesteld tegen de aangevallen uitspraak.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Appellanten hebben aangevoerd dat zij, anders dan de rechtbank heeft geoordeeld, met het oog op de toekomst procesbelang hebben bij een beoordeling van de opvang in [vakantiepark] . De Raad volgt appellanten in dit standpunt. Uit vaste rechtspraak (uitspraak van 9 februari 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BP3990) volgt dat procesbelang ook kan zijn gelegen in de omstandigheid dat een inhoudelijk oordeel van de bestuursrechter over het bestreden besluit kan worden betrokken bij een eventuele toekomstige aanvraag voor – vergelijkbare – opvang.

4.2.

In [vakantiepark] hebben appellanten een vakantiehuis gedeeld met een gezin bestaande uit een moeder en haar minderjarige dochter. Het vakantiehuis, dat geschikt was voor zes personen, beschikte over onder meer drie slaapkamers, toilet, badkamer, koelkast, magnetron en televisie. Uit de toelichting van het college blijkt dat het niveau van de opvang in [vakantiepark] ten minste gelijk is geweest aan de opvang die Nederlandse gezinnen wordt geboden. Nog daargelaten de vraag in hoeverre appellante 1 rechten kan ontlenen aan de Wmo 2015, is de Raad van oordeel dat het college met de opvang in [vakantiepark] een passende bijdrage heeft geleverd aan het realiseren van een situatie waarin appellanten in staat worden gesteld tot zelfredzaamheid of participatie. Het college heeft dan ook terecht de aanvraag van appellanten om een passende maatwerkvoorziening, afgewezen.

4.3.

Voor zover appellanten gronden hebben aangevoerd gericht tegen de opvang aan de [opvangvoorziening] , komt de Raad aan een bespreking daarvan niet toe omdat deze vallen buiten de omvang van het geding.

4.4.

Het vorenstaande betekent dat het hoger beroep slaagt en de aangevallen uitspraak voor vernietiging in aanmerking komt. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen zal de Raad het beroep van appellanten tegen het bestreden besluit ongegrond verklaren.