Centrale Raad van Beroep, 17-05-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:1804, 16/4905 WMO15

1.1.

Appellante 1 heeft de Kameroense nationaliteit. Haar dochter, appellante 2, heeft de Nederlandse nationaliteit.

1.2.

Het college heeft appellanten maatschappelijk opvang geboden op vakantiepark [vakantiepark] .

1.3.

Appellanten hebben het college op 13 maart 2015 verzocht hen op grond van de Wet maatschappelijke opvang 2015 (Wmo 2015) een passende maatwerkvoorziening te bieden. De geboden opvang in [vakantiepark] is volgens hen niet passend.

1.4.

Bij besluit van 6 augustus 2015, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 8 februari 2016 (bestreden besluit), heeft het college dit verzoek afgewezen. Daarbij heeft het college onder meer overwogen dat niet kan worden gezegd dat de opvang in [vakantiepark] niet adequaat is.

1.5.

Op 15 februari 2016 zijn appellanten verhuisd naar de opvangvoorziening aan de [opvangvoorziening] .

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep ongegrond verklaard. Daarbij heeft de rechtbank onder meer overwogen dat, nu appellanten inmiddels verblijven aan de [opvangvoorziening] , appellanten geen belang meer hebben bij een bespreking van de beroepsgronden gericht tegen de opvang in [vakantiepark] .

3. Appellanten hebben hoger beroep ingesteld tegen de aangevallen uitspraak.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Appellanten hebben aangevoerd dat zij, anders dan de rechtbank heeft geoordeeld, met het oog op de toekomst procesbelang hebben bij een beoordeling van de opvang in [vakantiepark] . De Raad volgt appellanten in dit standpunt. Uit vaste rechtspraak (zie onder meer de uitspraak van 9 februari 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BP3990) volgt dat procesbelang ook kan zijn gelegen in de omstandigheid dat een inhoudelijk oordeel van de bestuursrechter over het bestreden besluit kan worden betrokken bij een eventuele toekomstige aanvraag voor – vergelijkbare – opvang.

4.2.

In [vakantiepark] hebben appellanten een vakantiehuis gedeeld met een gezin bestaande uit een moeder en twee minderjarige kinderen. Het vakantiehuis, dat geschikt was voor zes personen, beschikte over onder meer drie slaapkamers, toilet, badkamer, koelkast, magnetron en televisie. Uit de toelichting van het college blijkt dat het niveau van de opvang in [vakantiepark] ten minste gelijk is geweest aan de opvang die Nederlandse gezinnen wordt geboden. Nog daargelaten de vraag in hoeverre appellante 1 rechten kan ontlenen aan de Wmo 2015, is de Raad van oordeel dat het college met de opvang in [vakantiepark] een passende bijdrage heeft geleverd aan het realiseren van een situatie waarin appellanten in staat worden gesteld tot zelfredzaamheid of participatie. Het college heeft dan ook terecht de aanvraag van appellanten om een passende maatwerkvoorziening, afgewezen.

4.3.

Voor zover appellanten gronden hebben aangevoerd gericht tegen de opvang aan de [opvangvoorziening] , komt de Raad aan een bespreking daarvan niet toe omdat deze vallen buiten de omvang van het geding.

4.4.

Het hoger beroep slaagt daarom niet. De aangevallen uitspraak zal, met verbetering van gronden, worden bevestigd.