Centrale Raad van Beroep, 17-05-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:1799, 16/3175 WMO15

1.1.

1.2.

Op 13 augustus 2015 hebben appellanten het college verzocht voor hen zo spoedig mogelijk een andere plek te zoeken, omdat het verblijf in het klooster niet langer passend is. De kloosterzusters hebben aangegeven dat de kinderen te druk zijn om in een klooster te verblijven. Ze hebben appellanten verzocht zo spoedig mogelijk het klooster te verlaten. Appellanten hebben het college verzocht onverwijld, doch uiterlijk binnen één week, een besluit te nemen.

1.3.

Op 21 augustus 2015 hebben appellanten het college in gebreke gesteld voor het niet tijdig nemen van een besluit op de aanvraag van 13 augustus 2015.

1.4.

Op 25 augustus 2015 hebben appellanten beroep ingesteld tegen het niet tijdig nemen van een besluit op de aanvraag van 13 augustus 2015.

1.5.

Bij besluit van 26 augustus 2015 heeft het college appellanten bericht dat zij onmiddellijk voor 24-uursnoodopvang in [gemeente 2] (onder beheer van de Stichting [Stichting] ) in aanmerking komen. Het college vergoedt de opvang en leefgeldkosten op het niveau van de RvA-norm tot daar een bijstandsuitkering voor de kinderen kan worden aangevraagd en toegekend.

1.6.

1.7.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het niet tijdig nemen van een besluit niet-ontvankelijk verklaard. De rechtbank heeft daartoe overwogen dat de ingebrekestelling prematuur was. De door appellanten gegeven beslistermijn van één week was onredelijk kort, omdat de opvangvoorziening in het klooster nog tot 1 september 2015 beschikbaar was. De rechtbank heeft verder overwogen dat ingevolge het bepaalde in artikel 6:20, derde lid, van de Algemene wet bestuursrecht van rechtswege een beroep tegen het besluit van 26 augustus 2015 is ontstaan. De rechtbank heeft dit beroep ongegrond verklaard en daarbij onder meer als volgt overwogen: “Uit de Memorie van toelichting bij de Wmo 2015 (Kamerstukken II, 2013-2014, 33 841, nr. 3, p.147) blijkt dat de maatregel dient te passen bij de gegeven omstandigheden, dat wil zeggen dat zoveel mogelijk moet worden aangesloten bij de behoefte van de betrokkene, zonder dat van het college kan worden verwacht dat hij op stel en sprong een precies passende maatregel treft. Uit de Nota naar aanleiding van het verslag bij de vaststelling van de Wmo 2015 (Kamerstukken II,

2013-2014, 33 841, nr. 34, p.123-124) blijkt dat als het college van oordeel is dat de opvang meer kans van slagen heeft in een andere gemeente, dan is de gemeente tot welke iemand zich heeft gewend, verantwoordelijk voor een “warme” overdracht naar de andere gemeente.” Nadat duidelijk is geworden dat de opvang bij de zusters per 1 september 2015 zou eindigen en in [gemeente 1] geen andere opvanglocatie beschikbaar was, heeft het college tijdelijk opvang gevonden en geboden bij [Stichting] in [gemeente 2] . De rechtbank ziet geen aanleiding te twijfelen aan het standpunt van het college dat de opvang bij [Stichting] hetzelfde niveau heeft als de opvang die het college aan Nederlandse gezinnen biedt.

3. Appellanten hebben hoger beroep ingesteld tegen de aangevallen uitspraak.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

De Raad zal het nadere besluit van 4 november 2015, voor zover dit ziet op het besluit van 26 augustus 2015, aanmerken als een nadere motivering van dit besluit. Het beroep van appellanten tegen die nadere motivering, zal als nadere grond tegen het besluit van 26 augustus 2015 worden aangemerkt.

4.2.

4.3.

Appellant heeft in hoger beroep geen gronden naar voren gebracht die meebrengen dat de rechtbank tot een ander oordeel had moeten komen. Het hoger beroep slaagt daarom niet. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.